Gustav´s #22

Als in een bliksemschicht!

Bij het passeren van deze uitkijktoren De Bliksemschicht, tijdens een van mijn legendarische etappes op de Bianchi in mijn grandioze Jublieumronde 25 jaar Dienstverband, schiet het cliché natuurlijk als in een lichtflits door mijn gedachten. Het is allemaal pijlsnel gegaan! Vorig jaar natuurlijk Abraham alsof het niets was en nu bijna een kwart eeuw rijdend voor een ploeg op de Grading, waarvan ik in het begin dacht dat ik het nog geen drie dagen vol zou houden...

Een periode die niet bepaald op zijn elfendertigste is gegaan. Supersonisch als de weerlicht. Kortgedraaid als we moeten zijn op de Grading heb ik de Bianchi soms in ijltempo moeten laveren in verschillende ploegen, maar ook in uitbreidingen of nieuwe opzet van de organisatie. Als je mag spreken over een opleiding of kennis verbreden, zoals het nogal makkelijk gekwalificeerd wordt in allerlei procedures, dossiers en of bestanden, heb ik het allemaal glansrijk doorstaan. Ja, al was het vaak met de nodige strubbelingen. Logisch als je fel van aard bent, kortgedraaid en enkel maar de pedalen wilt draaien zonder al teveel poespas. Na al die tijd als ervaren rot in het vak, doorgewinterd als nestor in de ploeg. De motivatie ligt bij mij niet in het feit dat ik kopman wil zijn, ik wil gewoon doen. Niet lullen maar poetsen, zoiets. Maken. Of dat kilometers zijn of de porties ingevroren aardappelproduct. Er moet gereden worden en daar kom ik voor terug, keer op keer, dag én nacht. Letterlijk. En altijd op de fiets. Daarin liggen voor mij geen vrije- of rustdagen.

Gustav´s #21

't Schrijvertje (in mij). Wielrennen en stukjes schrijven...

Dit seizoen, het jaar van mijn Grote Ronde 25 jarig jubileum op Lamb Weston, kan natuurlijk al lang niet meer kapot. Wat ik nu ook schrijf over of nog presteer in de etappes die nog komen, slecht, goed of totale onzin, er zaten hoofdstukken en passages in die weergaloos waren. Gesteund door alle lezers, fans en anderen die zich betrokken voelen gaat dit letterlijk de boeken in als een onvergetelijke en memorabele mijlpaal in mijn lange carriëre op het smalle zadel van de Bianchi. En zeker op mijn werkschoenen tussen de aardappelen bij mijn huidige werkgever Lamb Weston, centraal tussen mijn geweldige ploegmaten. 

Net als in de koers maken of breken een paar bijzondere hoogtepunten je seizoen. Zoals gezegd, die klappers zaten er dit gedenkwaardige seizoen al tussen. Niet te bang om grote koersen te rijden en om aan te vallen zijn er daardoor zoveel verhalen door de wielen geslingerd van de Bianchi. De pedalen draaien mijn woorden haast dol. Zolang ik scherp zal blijven zal mijn pen dat ook zijn. Net als in de Grading waar je je ook niet onbetuigd moet laten om uitdagingen te overwinnen. Je niet weg laten drummen als je zonder pardon op de kant wordt gezet in de waaier als de koers in een definitieve plooi gaat vallen waardoor je uiteindelijk de mooiste posities letterlijk voor je neus ziet wegtrekken, happend naar adem met benen die knijteren van de pijn. 

Gustav´s #20

Boorolie

Het is en blijft een eeuwige discussie, pauzes op het werk én als coureur. Bakkie doen, eten. Hoe lang, wanneer en hoe vaak? In ons eigen zitje op de Grading. Hoeveel rust moet je als renner pakken om je optimaal te voelen en te presteren? Tussen de grote ritten, tijdens intensieve trainingsblokken, maar ook in de koers zelf. In onze grote organisatie ligt het mij gevoelig dat het er niet om gaat hoe je het naar je zin hebt of hoe gemotiveerd en fit je bent. Nee, het poppetje van je wordt slechts als nummer geteld in de bezetting. Daarnaast wordt er verwacht dat je in je rol schikt, je kleurt binnen de lijntjes en vooral let op je pauze. In de koers is het eten en drinken terwijl de benen de pedalen ronddraaien. Ook met een (rug)nummer, maar dan eentje die de belangrijkheid van de naam aanduidt zoals de kopman van de ploeg altijd eindigt op een één, 21, 31 etc etc. Ook op de Grading draaien de lijnen vol door, die stoppen niet voor een pauze. Allert en nooit afwezig nuttigen wij onze natjes en droogjes alsof het koers is die op niks of niemand wacht en altijd doorgaat. 

Vol continu. Vanwaar dan een discussie over pauze? Een renner die goed oogt en niet met een al te vertrokken gezicht een heerlijk ritme draait heeft zijn proces/de koers onder controle en kan dan meedoen op het hoogste niveau. Zo mag, of moet, je er van uitgaan dat een ploeg die de Grading leidt en rustig in overleg is, het helemaal voor elkaar heeft een goed rendement te draaien. Fijn gezegd, dan gaat het goed! Als er volle bak gereden moet worden met het zweet tussen de bilnaat is er hommeles. Foute boel. Dan is er niet eens tijd voor pauze, dan is het afzien.

Gustav´s #19

In Jip en Janneketaal :    ...afgehard...!

In de laatste week van een Grote Ronde komt het aan op karakter en niet zozeer meer op talent en aanleg, geluk of ploegentactiek. Wie dan nog het meest in zijn reserve kan tasten zal de koers uitrijden of hoog eindigen, desnoods op het tandvlees. Zoetjesaan ga ik richting finale in mijn Grote Jubileum Ronde van 25 jaar dienstverband. En er zit nog wel wat in de tank. Eigenlijk word ik alleen maar beter. Of moet ik zeggen dat ik minder snel verslijt dan de rest. Dat is mijn gave. 

De pure snelheid is er een beetje af die ik had als beginnende coureur en jonge arbeidskracht. De versnelling die ik toen in huis had is omgezet in ervaring, gekoppeld aan slimheid, een fantastische inhoud en vooral taaiheid. Vooral dat laatste is een wapen. Ziek zijn doen we niet aan en geen enkele blessure heeft me (lang) van de Bianchi gehouden op een luttel keertje niersteen na. Als nestor in mijn ploeg ben ik er fier op. Als nieuweling op de grading trapte ik vaak op mijn adem om me te bewijzen. Dat ik dan te hard op kop reed of te wild met mijn krachten smeet werd me dan regelmatig op niet zachtzinnige wijze ten gehore gemaakt. Dat was (spijker)hard maar fair. Dat zoetsappige gepoch is niets voor mij.

Gustav´s #18

Kits achter de rits?

Als (top)renner streef je naar grootse doelen, bereid je je voor op ultieme uitdagingen en trek je je tenslotte helemaal uit elkaar om te proberen een klinkende uitslag in de boeken te toveren. Maar er is meer. En wel dat een renner er gelikt uit wil zien. Natuurlijk, afgetraind tot en met, glad geschoren zongebruinde benen en last but not least strak in het wielertenue op een oogverblindend vehicle (...een Bianchi!). Alles opgeteld geeft dat moraal en goesting. De motoren om de motivatie aan te jagen tot explosies op de pedalen. 

Als lid van een grote organisatie, mijn  huidige ploeg Lamb Weston, heb je het te doen met het voorgeschreven kledingpakket. Het oog wil ook wat. Kleren maken de man, maar ook de renner. Echt heel blij word ik er niet van. Is toch een beetje gemiste kans. Kom ten eerste eens met een fris, sprekend kleurtje in plaats van het huidige. Flets en donker, daardoor verre van flitsend. Oerdegelijk saai. Een uitrusting ook nog eens tweedelig. We koersen dus letterlijk voor een broek en een trui. Achterhaald, want dé koersoutfit nu is broek en shirtje uit één stuk. Een aëropak, een snelpak.

Gustav´s #17

Plaatselijk favoriet...

Dat ik goed ben is geen enkele twijfel. Maar de piek van mijn absolute topvorm mag niet, maar moet nu tot een explosie komen. Waarom? Het is (eind) juli. De Tour nadert zijn ontknoping en de zomer van 2024 barst dan toch uit zijn voegen. De zon staat (eindelijk!) 6 hoog aan de lucht en de temperatuur laat het kwik de thermometer uit knallen. Kortom de tarweoogst staat op de kalender. De mooiste oogst van het jaar. Een koers met een gouden griffel aangekruist in mijn Rondeboek richting mijn 25 jarig Jubileum. Deze hoogstaande rit kan alleen doorgaan met super mooi weer. Hóógzomer. En daarom is het zo lastig pieken, precies dan het allerbeste van jezelf te zijn. Want niets zo onvoorspelbaar als het weer.  Loerend en azend op een dag dat je veel meer kan dan gewoonlijk...dat je ver boven jezelf uitstijgt...één dag dat alles meezit...een dag niet eender als alle andere.

Voor eigen publiek in eigen huis. Elk jaar opnieuw. In mijn huidige ploeg dus alweer voor de 25e keer. Koers voor eigen volk als in een thuiswedstrijd maakt nerveus, de druk die je voelt door niet te mogen falen. Schoon volk ook, want warm en dus schaars gekleed, daar heb ik natuurlijk ook oog voor.

Gustav´s #16

Parijs is nog ver...

In 'Mijn Grote Ronde' naar het 25 jarig jubileum is er natuurlijk iedere zomer de aller der Grote Rondes van het jaar: De Tour, La Grande Boucle, de Ronde van Frankrijk. De strijd om het Maillot Jaune, het magische Geel, de gele trui, felbegeerd en uniek van allerhoogste sportwaarde. Al voor de 25e keer pak ik 'm mee, steeds geselecteerd als kopman binnen de ploeg. Want aanspreekpunt, ervaringsdeskundige en met de meeste kilometers door de trappers moet ik ieder jaar 3 weken in bloedvorm verkeren, attent en messcherp zijn. Presteren! Onder sociale druk van ongekende leek tot ware kenner. Misschien daarom wel uiterst prikkelbaar. Een renner heeft wedstijdspanning. In de belangrijkste Ronde van het jaar, de Tour, loopt deze hoog op in iedere vezel van het uiterst afgetrainde en zwaar beproefde rennerslijf. Met een kop totaal gefocust op bizar zware inspanningen, afzien en overeind blijven.

Het blijft een passie in deze tijd van het jaar op mijn best te zijn de Bianchi met het grootste elan in snelheid over de wegen te jakkeren.

Gustav´s #15

Uit koers genomen...      ....In Memoriam: Eddy (&Co)

Grote Wollige Vriend(en)

Je blessure werd je noodlottig. De benen, je voorpoten beter gezegd, konden niet meer wat je wilde. Kilometers maken. Je wilde nog zó graag. Geen minuut in je leven vond je het niet plesant dat ik er voor je was. Niet als kopman, maar als je baasje, maar liever zeg ik als je maatje. Als piepjong veel belovend talent kwam je in mijn ploeg. Samen met je broer, Co'tje, ook zo'n klasbak. Met je nukken van een almaar sterker wordende ram genoot ik volle bak van mijn koerskapitein(en) in de wei. We gingen van de ene grote koers in een andere nog veel grotere Ronde. Oppassen als je weer eens als een dolle met je krachten ging smijten. Uitzonderlijk sterk en vierkant geblokt zonder een gram vet, één bonk spier. Laveren achter je immens brede rug was een kunst op zich. Naarmate je wat ouder werd en het onbesuisde er wat af was bloeide je op tot mijn super favoriet. Een grote (knuffel)beer. 

Tot een eerste mokerslag volgde toen je broer plots wegviel met nierfalen.

Gustav´s #14

Op glad ijs...    ...of een scheve schaats?

Een helm op. Het meest verschrikkelijke wat ik vind op de Bianchi en zeker op de werkvloer. Blijkbaar is het allemaal nogal gevaarlijk tussen de wielen en de aardappelen. Heel terug thuis en aan de finish komen is natuurlijk het belangrijkst van al. Maar ik kan met een fiets rijden hé. Zeker buiten de koers, waar géén helmplicht heerst (in Nederland dan toch!). Bij bloedheet weer is het geen pretje onder zo'n kaasstolp te zitten en elegant is het al helemaal niet dergelijk pispotje. Als wielrenner wil je gelikt voor de dag komen en je bravoure niet laten vangen in een hondslelijk ding op je kop. Slechts in volle finales en in de bergen met snoeiharde afdalingen is het zéér verstandig wel een valhelm te gebruiken. Aankomst bergop slaat het nergens op en ga je er kapot onder. Je hart zou er van op de loop gaan als je kop verschroeit onder zo'n  kookpan in een moordende inspanning. Wat is dan veilig?

Zo zal er altijd discussie zijn en is het daardoor in koers en binnen de grote organisatie waar ik mijn boterham verdien gewoon verplicht. Gelukkig mag je op training en in je vrije tijd zelf bepalen. Bijna 25 jaar geleden waren er geen (pot)helmen en ook geen haarnetjes tot aan verplichte brillen aan toe.

Gustav´s #13

Interesseert me geen biet...!

Heel de wereld bestaat uit getallen. Pak het nummer van dit verhaal, 13. En wat zeggen we dan: ongeluksgetal. Zie bijvoorbeeld vrijdag de 13e. Zoals de titel al aangeeft van dit stukje interesseert het mij eigenlijk geen ene biet. Veel draait hier natuurlijk om (bij)geloof. En juist daar geloof ik niet in. Renners die hun rugnummer 13 omdraaien, leeftijden van Abraham/Sara...allerlei lustrums en statistieken. Tsja, allemaal aardig of interessant, ik geloof meer in toeval.

Toch ontkom ik niet aan de wet der getallen, zie de etappekoers naar mijn jubileum van...25 jaar. En vorig jaar natuurlijk die Abrahamstour in...50 grandioze etappes in plaat en zijn verhaal...

Veel wordt vastgelegd in getallen. Steeds meer lijkt het wel. Teveel. Want het gevoel en denkwerk wordt   bijna verbannen en op de automatische piloot overgeschakeld met hightech. We gebruiken en trainen daardoor ons (volle) brein te weinig en dreigen vast te roesten in (onze) creativiteit. Stilstand is achteruitgang. Op de Bianchi werden ook snelheden, hartslagen en afstanden gemeten tot aan cadans en gebruikte kcal'n aan toe.

Gustav´s #12 a, b en c

Het zwarte gat…   …de Bianchi, de Bianchi en anders niets…

Na een goede start net voor en na de Eeuwwisseling, in het begin van mijn carrière, dacht ik op rozen te zitten om te slagen in mijn dromen. De roem, de aandacht om een vedette te zijn. Het knipoogde naar me. Het liep anders…in de koers, op het thuisfront, maar ook binnen de ploeg van Lamb Weston begon ik tegen muren aan te kletteren en stond een langer verblijf flink onder druk. Vooral nu in het huidige voorjaar van ’24 de regen met bakken uit de lucht valt kan ik niet anders dan terugdenken aan mijn meest zwarte periode. Zwart als boorolie. Een periode, het zogenaamde zwarte gat, die iedere renner vreest als ie stopt. Echter, ik moest nog beginnen! Kort samengevat werd de grond onder mijn voeten weggemaaid, het contact met ouders verpulverd en de liefde explodeerde in al zijn voegen. Slechts de Bianchi kon ik uit het meest verzopen land tillen waarin ik volledig kopje onder dreigde te gaan… 

Terug naar 17 dec 2007. Het is bitter koud en donker grijs. Precies zoals ik het wil net na de afgang op de Bolspolder, thuis, uit een verrotte boerderijovername die er nooit kwam.

Gustav´s #11

Honkvast verankerd!

Of ik ooit wel eens gevraagd ben voor een andere ploeg te gaan rijden? Natuurlijk was de verleiding soms groot om te gaan. Omdat het werk leuker leek, het salaris beter of het wedstrijdprogramma meer uitdagender oogde. Inmiddels hoor ik tot het meubilair als een soort clubicoon op de Grading, alias De Nestor. Als een echte liefhebber blijf ik fanatiek doormalen. De trappers geselen gaat me nog altijd goed af. In een omgeving die me ligt. Die me op het lijf geschreven is. In de aardappelen uit mijn geliefde polder. En daarom dat ik ijverig met hand en tand mijn plekje verdedig. Alsof er een stukje van mezelf in zit. 

Ja, er kwamen en gingen vele nieuwe gezichten. Neo's, stagiaires, ervaren leden of bijvoorbeeld oudere rotten in het vak. Zo ook diverse (ploeg)leiders en andere managers in alle kleuren en geuren. Elke keer een wind uit een andere richting. Dikwijls uit een goede hoek. Maar vaker eigenlijk helemaal niet. Zodra die op de kant of op de kop begon te zeuren krijg je een vervelend onderbuikgevoel en gaat een soepel tredje over in duwen en stampen op de pedalen.

Gustav´s #10

Benen van B(r)e(s)ton!

Nu de kruitdampen zijn opgetrokken van het afscheid nemen van Abraham in een denderend klapstuk is het weer zaak snel terug in het ritme te komen. Een zwaar hoofd dat via lome benen terug in stelling wordt gebracht. Het was heroïsch tijdens mijn 25e verjaardag Abraham uit de leiderstrui te poefen aan het wiel van feestende en delende ploeg- en teamgenoten. 

Dat de prestaties niet alleen uit het brein komen en in samenwerking van collega's is maar goed ook. Want er is meer. Je moet kunnen leunen op je materiaal en toch vooral vertrouwen erin hebben. Onder mijn kontje zit het met de Bianchi wel goed. Snel, sterk en, voor koersbegrippen niet onbelangrijk, heel erg licht. Of 'ze' mooi is, dat is natuurlijk persoonlijke smaak...

In onze plant is in de loop der jaren (enorm) geïnvesteerd in het aardappelverwerkingsproces om bij te blijven in concurrentie. Strijd te kunnen blijven leveren om puike resultaten te blijven scoren met ook nieuwe producten. Het liefst natuurlijk aan de top. De bedrijfsgrootte is verdubbeld evenals de productiecapaciteit.

Gustav´s ronde #9

(Renners)pensioen lang niet 'In Zicht'!

De kop is er al flink afgetikt in deze voor mij ultra mooie en uiterst bijzondere Jubileumronde. De etappes kletsen door de wielen van de Bianchi, de ene nog mooier dan de ander. De finale op 15 november is nog ver weg. Nog niet in zicht. Zo denk ik ook niet eens na over mijn pensioen en zeker niet aan stoppen met renner zijn. De Bianchi gaat nog lang niet aan de wilgen. En werkschoenen draag ik nog altijd veel liever dan zondagse. 

Zo gezegd. De schoentjes moeten stevig aangetrokken. Want deze etappe is een hele zware. Misschien wel de zwaarste in ons vak. De ploegentijdrit. Kop over kop, niet verzaken in een aflossing en geen verslapping. Maximaal het gaspedaal in. Terugval in tempo van de inspanning op de pedalen is zoals het terugnemen van input in beide productielijnen in het proces. Dat kost tijd en komt duur te staan aan het einde van de rit. Watts moeten er weggetrapt worden gelijk het wegstampen van tonnen aan productie. Onder in de beugel, de kin op de stuurpin. Mijn ploeg op de Grading draait als een geolied machientje. We nemen over van elkaar op momenten daar waar we goed (in) zijn. Elkaar bijstaan om een moordend ritme te blijven ontwikkelen. Een prachtige waaier om eenieder uit de wind te houden. Een gevreesde discipline.

Gustav´s ronde #8

Afscheid nemen...           'In memoriam'

Iedere Grote Ronde kent zijn rustdag(en). Een verplichte snipperdag in feite. Voor de één geliefd, voor de ander een gruwel. De meesten slapen uit, ontvangen hun geliefden, verslinden een boek of doen simpelweg niks. Er zijn altijd ploeggenoten die gewoon de fiets opstappen om in het ritme te blijven. Andere collega's binnen de ploeg die lekker weekend pakken of toch elders doorwerken om een beetje bezig te zijn. Omdat stilzitten ook niet echt in mijn vocabulaire voorkomt ga ik juist deze eerste rustdag in de Giro aangrijpen om een eigen ontspannen doch stevig ritje te rijden. Gedegen de pedalen draaiend in een fraaie cadans op een in topvorm zijnde Bianchi. Ronduit genieten. De zon schijnt uitbundig, het is warm. De armen en benen gebruind en in de olie als een echte renner wat me ontzettend veel vertrouwen geeft. Want ik zit nog in koers op een fantastische plek die ik lang vol wil houden. Vooral in mijn huidige ploeg op de Grading.

De rit gaat zeker wel ergens naar toe. Naar een gedenksteen van plots weggerukte mensen in het leven. Om stil te staan bij ploeggenoten en collega's die ik in bijna 25 jr verloren ben.

Gustav´s ronde #7

Bij het begin beginnen...

Iedere rit in een Grote Ronde, wedstrijd of race kent zijn start, aftrap of openingszet. De koers begint vaak geneutraliseerd achter de wagen van de koersdirectie om dan na een kilometertje of wat weggeschoten te worden.

Het gehele aardappelgebeuren kent zijn start in een ander veld. Jaargetijden spelen een belangrijke factor niet alleen in koers maar dan toch zeker in het land. Alles valt of staat bij het weer. De koers opent zijn nieuwe kalender in de voorjaarsklassiekers. Evenals in aardappelwonderland absoluut de mooiste tijd van het jaar. De lente! De maand mei voorop. Met de Primavera dan al door de wielen gekletterd in het monument Milaan San Remo gevolgd door Vlaanderens Mooiste en natuurlijk de klassieker der klassiekers Parijs Roubaix op zijn onvervalste kinderkoppen zullen de pootaardappelen de grond in gaan om te groeien en te bloeien naar nieuwe uitdagingen. In de afgelopen winter zal, net als op de Bianchi, de basis moeten zijn gelegd om in vorm te geraken voor toekomstige denderende resultaten. De nieuwe kalender wordt gemaakt in de winter is een algehele stelregel. De kleigrond is geploegd en wacht. Rust, het hoofd leegmaken, motivatie kweken en er weer loeihard voor gaan in opbouw naar nieuwe ronden, nieuwe kansen.

Gustav´s ronde #6

De hongerklop!           Bevoorrading essentieel...

Hol, leeg en vooral compleet van de wereld. Uitgepierd. Finaal de controle over jezelf kwijt. Zelfs de Bianchi niet meer stevig vast in de trillende handen. De armen slap en als rietjes bevend. Pedalen amper rond kunnen krijgen door pure pap in de benen. Slechts één gedachte pijnigt het zwaar geteisterde denkvermogen tot onder in de tenen. Eten! Om terug wat energie te krijgen in het zo verschrikkelijk uitgewoonde en, zo bar en baars het voelt, bevend en haast schokkende lijf. De suikerspiegel tot een onmetelijke diepte door de ondergrens gekelderd. Welke renner heeft 'm niet gehad in zijn carrière met trainen of in de koers!? De hongercrisis. 

Van nietige coureur tot de meest grote vedetten van de weg, allemaal moesten ze er een keer aan geloven, er aan kapot gaan. Breukink in de Giro, Van der Poel op het WK en zelfs Mercx de kannibaal ging op een hoop als een zielig mensje. Sterven, veel erger dan in een moordende inspanning. De hamers die je in willen mokeren nooit meer op de fiets te stappen timmeren dit voornemen niet eens meer als een projectie voor je ogen, zelfs dat niet. Zo ongekend leeg. Natuurlijk, ook ik ging als een lijk eens ten prooi...

Gustav´s ronde #5

Duizend bommen en granaten...!!!

Met bijna 25 jr dienstverband en vele duizendenden kilometers op de teller mag je weten hoe de koers in elkaar steekt. De etappes zijn in de loop der jaren nauwelijks veranderd in profielen. Dan gaat het slechts om details. Omdat we juist daar goed in zijn om deze feilloos onder de wielen door te jagen hebben we er ons beroep van gemaakt. Links- of rechtsom, het beoogde resultaat zal in onze tak van sport als ingevroren product in het zakje moeten komen. Ieder label heeft zijn eigen specificaties zoals iedere etappe in een Grote Ronde zijn eigen karakteristieken heeft. Een uitdaging? Ja en nee. Ons vak leert ons dat na iedere bocht het gevaar om de hoek kan liggen. Het aardappelverwerkingsproces kent een lange weg met veel kronkelingen en passages waarin het mis kan gaan als ook iedere rit die het peloton voorgeschoteld krijgt. Maar er schuilt meer gevaar. In het proces zelf en niet op de weg waar de renners over koersen. Voor velen komt dit gevaar uit onverwachte hoek. Want: explosiegevaar! 

De deelnemerslijst van elke etappe op de Grading verraadt uit welke richting de wind waait. Soms geeft de grondstof die aangeleverd wordt nog net geen klokkenspel door de regen aan granaatscherven die de magneet opvangt om ijzerdelen te verwijderen. Zelfs mortieren die nog helemaal gaaf zijn.

Gustav’s ronde #4

Op een eilandje...

Als ploeg opereren we graag in de luwte. Enkel op de voorgrond als de prijzen verdeeld worden. Misschien wel de belangrijkste reden dat ik voor deze werkplek koos. Ver van rompslomp en voortdurende bemoeienissen in een soort voortdurende controle van ploegleiders of auditers. Daar word ik absoluut niet beter van. Sterker, daar ga je van achteruit rijden en mis je de slag als het er wel toedoet, omdat je simpelweg niet op zit te letten door afleidende zaken die meestal niets toevoegen aan onze eigen tactiek op de Grading.

De Grading is als een eilandje. Op afstand gelegen van de rest van het gebeuren. Geweldig. Mijn karakter komt zo het best tot zijn recht. Een grote ploeg herbergt sprinters, klimmers en bijvoorbeeld tijdrijders. Specialisten ergens in. De kleine kern binnen dit grote orgaan die draait op de Grading zijn allrounders. We slaan toe op momenten dat de koers in een definitieve plooi valt. Voelen precies aan wie op dat moment de beste benen heeft om tot het perfecte eindresultaat te komen. Elkaar uit de wind houden...de gouden formule in een op hol geslagen meute.

Gepokt en gemazeld als ervaren krachten in het veld nemen wij iedere etappe voor onze rekening. Getrucked, handig en soms leep als renners die ieder een eigen verhaal hebben in koers.

Op eiland Tiengemeten hadden de boeren ook meer vrij baan in hun doen en laten binnen de algehele regels van het grote spel. Het voelt zo lekker om vrij te zijn.

Gustav´s ronde #3

Als een dijkwerker op de Brabantse Wal!

It's showtime. Eindelijk. Droog en zonnig. Oftewel: in de korte mouwtjes en de Bianchi op zijn meest elegant.  

Dat een etappe op voorhand een makkie lijkt te zijn komt niet altijd uit. Horrordiensten of monsterritten...ze zitten er altijd tussen. Soms voel je de bui (letterlijk) hangen. De rug moet gekromd, de handen stevig in de beugel en moeten de koppen bij elkaar gestoken worden zonder al te veel woorden. Kortom: er moet gereden worden, de grote plaat erop!

Soms is de storing zo onvoorstelbaar dat het lijkt of we letterlijk een bergetappe aan het rijden zijn op de Grading tijdens het lossen, wassen en sorteren van de vele vrachten aardappelen. Om de plooien glad te strijken is meest handwerk wat rest. Stoempen op de pedalen om gaten dicht te rijden om in de eerste waaier te blijven nu de wind plots woest uit de verkeerde richting brult. Geen tijdverlies oplopen, want 'downtime' in het proces willen we niet aangesmeerd krijgen.