Plaatselijk favoriet...
Dat ik goed ben is geen enkele twijfel. Maar de piek van mijn absolute topvorm mag niet, maar moet nu tot een explosie komen. Waarom? Het is (eind) juli. De Tour nadert zijn ontknoping en de zomer van 2024 barst dan toch uit zijn voegen. De zon staat (eindelijk!) 6 hoog aan de lucht en de temperatuur laat het kwik de thermometer uit knallen. Kortom de tarweoogst staat op de kalender. De mooiste oogst van het jaar. Een koers met een gouden griffel aangekruist in mijn Rondeboek richting mijn 25 jarig Jubileum. Deze hoogstaande rit kan alleen doorgaan met super mooi weer. Hóógzomer. En daarom is het zo lastig pieken, precies dan het allerbeste van jezelf te zijn. Want niets zo onvoorspelbaar als het weer. Loerend en azend op een dag dat je veel meer kan dan gewoonlijk...dat je ver boven jezelf uitstijgt...één dag dat alles meezit...een dag niet eender als alle andere.
Voor eigen publiek in eigen huis. Elk jaar opnieuw. In mijn huidige ploeg dus alweer voor de 25e keer. Koers voor eigen volk als in een thuiswedstrijd maakt nerveus, de druk die je voelt door niet te mogen falen. Schoon volk ook, want warm en dus schaars gekleed, daar heb ik natuurlijk ook oog voor.
De Bianchi als een John Deere pronkend gelijk een machine die zijn kopman naar grootste daden brengt. Elegant, krachtig en vol vertrouwen gekaderd in een bravoure die een topresultaat garandeert. Met een lading goudgeel product als hoogste prijs. De Johny als de Bianchi, schakelen, door de bocht en versnellen. Gas erop. Het zweet parelend van het gezicht. De neus van de John Deere blinkt zoals geoliede rennerskuiten gebruind door de zon, de koperen ploert. Het is zo lekker, bijna opwindend, want het voelt een beetje als vreemdgaan in eigen huis. Want geen aardappelen maar tarwe is het profiel van deze bloedmooie etappe. Mijn ploegmakkers laten me enkele dagen gaan. Omdat ze weten dat ze verschrikkelijk belangrijk voor me zijn. Deze rit kan en moet ik het zelf doen en kan of wil ik niet leunen op hun verdiensten. Juist nu ga ik etaleren hoe goed ze me gebracht hebben om het solo af te maken. Het uitstapje terug naar huis in eigen dorp, naar mijn roots, in mijn vertrouwde polder, voelt als vakantie.In deze topkoers draag ik graag mijn steentje bij door mijn energie krachtig door de wielen te malen om wereld prestaties te kunnen leveren naar resultaten in het bevoorraden van onze wereldvoedselvoorraad. Dat zit in mijn genen terwijl het boerenbloed mijn rennerskuiten aandrijft om de pedalen moordend te geselen langs indrukwekkende graanvelden.
Dat deze koers steeds minder voorspelbaar en uitdagender begint te worden behoeft geen uitleg vanwege de meteorologische omstandigheden in extremen...
In iedere grote Ronde zijn de bergetappes de Koninginneritten en lijken ze ieder jaar zwaarder te worden. In mijn grote Jubileumronde zijn de oogsten de meest beslissende. Alle 25 even uniek als dat ze waren en zo verrassend als ze zullen komen in de toekomst.
Maar geen koers zo zwaar of grillig die ik niet durf te rijden...en zeker niet in eigen huis...!
Na deze bloedhete en zinderende etappe waarin de boeren het verschil maakten gaat de riem er (tijdelijk) af en is het hoogtij deze ultieme uitslag te vieren met blond schuimend bier om de uitgewrongen lichamen en dorstige kelen terug aan te vullen. Op de winst. Oogst is ook een zege, maar dan in opbrengst. Het binnenhalen ervan kent geen verliezers in stoempers die het nooit opgeven...
20 juli, mooiste zomerdag '24
Gustav
Geen opmerkingen:
Een reactie posten