Ruben de verschrikkelijke
Onder Brekelmans is veiligheid geen breed gedragen opdracht, maar een technocratisch wapen geworden. Zijn dossiers draaien niet om dialoog of preventie, maar om beheersing en uitsluiting. Migratie? Dichtgooien. Internationale spanningen? Opkloppen. Cyberdreiging? Meer bevoegdheden. Hij spreekt niet in termen van waarden, maar in scenario’s, risico’s, dreigingen, alsof burgers potentiële problemen zijn en vertrouwen een luxe.
Wat Brekelmans mist, is visie. Hij beweegt zich in de marge van het Amerikaanse veiligheidsparadigma: Rusland is de vijand, China de concurrent, en wie vragen stelt bij NAVO-loyaliteit, wordt verdacht gemaakt. Zijn ideeën over ‘strategische autonomie’ van Europa lijken sterk op totale afhankelijkheid van Washington. Diplomatie is in zijn vocabulaire ondergeschikt aan afschrikking.