Ruben Brekelmans, de Manager van de Angstpolitiek door Max von Kreyfelt

Ruben de verschrikkelijke 

Deze column is geschreven door Max von Kreyfelt op 27 mei 2024 en door hem geplaatst op X. Ik vind hem te belangrijk om hem te zien verdwijnen uit mijn en uw tijdlijn.

"Ruben Brekelmans wil serieus genomen worden. Met een strak gesneden pak, beheerst taalgebruik en een cv dat ruikt naar beleidsnota’s en NAVO-handdrukken, presenteert hij zich als de rationele stem van de veiligheid. Maar wie goed luistert, hoort vooral echo’s. Echo’s van Amerikaanse doctrine, van Haagse controlezucht en van een partij (de VVD) die haar liberale hart al jaren in de kluis heeft gelegd.

Onder Brekelmans is veiligheid geen breed gedragen opdracht, maar een technocratisch wapen geworden. Zijn dossiers draaien niet om dialoog of preventie, maar om beheersing en uitsluiting. Migratie? Dichtgooien. Internationale spanningen? Opkloppen. Cyberdreiging? Meer bevoegdheden. Hij spreekt niet in termen van waarden, maar in scenario’s, risico’s, dreigingen, alsof burgers potentiële problemen zijn en vertrouwen een luxe.

Wat Brekelmans mist, is visie. Hij beweegt zich in de marge van het Amerikaanse veiligheidsparadigma: Rusland is de vijand, China de concurrent, en wie vragen stelt bij NAVO-loyaliteit, wordt verdacht gemaakt. Zijn ideeën over ‘strategische autonomie’ van Europa lijken sterk op totale afhankelijkheid van Washington. Diplomatie is in zijn vocabulaire ondergeschikt aan afschrikking.

Als minister van defensie kiest hij steevast voor de lijn van escalatie: méér wapens naar Oekraïne, méér NAVO-aanwezigheid in Oost-Europa, méér budget voor defensie. En ondertussen blijft het oorverdovend stil over vredesonderhandelingen, structurele oplossingen of Europese onafhankelijkheid van het Amerikaanse militair-industrieel complex.

Zijn beleid is er één van korte termijn en politieke pose. Ruben Brekelmans vertegenwoordigt een generatie bestuurders die liever een conflict managen dan een oplossing zoeken. Die veiligheid definieert als controle, niet als rechtvaardigheid. Die liever werkt met algoritmen dan met mensen.

In een tijd waarin het vertrouwen in de politiek afbrokkelt, zou Brekelmans een brug kunnen zijn tussen kiezers en beleid. In plaats daarvan bouwt hij een bunker. Technocratisch, efficiënt, maar kil. En uiteindelijk: ondemocratisch."