De Wachtkamers van de Waarheid door Max von Kreyfelt

Ze noemen zich factcheckers. Wachters van de waarheid, zeggen ze. 

Schildwachten aan de poort van de democratie. Maar wie goed kijkt, ziet geen wachters, hij ziet poortwachters. Geen bewakers van vrijheid, maar beheerders van narratieven. Hun missie is geen zoektocht naar waarheid, maar het conserveren van een consensus. Een consensus die is uitgehouwen door instituties, militair-bureaucratische netwerken en de technocratie van het Westen. NAVO, WHO, EU, WEF, vierletterige kerkers waarin de democratie wordt bewaard. Niet gekoesterd, maar onder toezicht geplaatst.

Want ja, het klopt: factcheckers zijn onderdeel van een doctrine. NAVO’s STRATCOM bijvoorbeeld, die in Riga opleidt, monitort, moduleert.

Wat ooit propagandabestrijding heette, heet nu desinformatiebestrijding. Wat ooit censuur was, is nu contentmoderatie. Wie vragen stelt bij vaccins, oorlogen of verkiezingsintegriteit, krijgt geen weerwoord, maar een label. “Onwaar.” “Gevaarlijk.” “Misleidend.” Geen inhoudelijk debat, maar algoritmisch exorcisme.

En dan die schijnheilige mantra: “Wij beschermen de democratie.” Maar welke democratie bedoelen ze eigenlijk? Niet de ruwe, chaotische, soms onhandige wil van het volk. Niet het plein waar meningsverschillen schuren en inzichten botsen. Nee, hun democratie is netjes. Gecontroleerd. Academisch goedgekeurd en media-technocratisch verpakt. Wat afwijkt, wordt gemarginaliseerd. Wat schuurt, wordt geschorst. Wat bloeit buiten de bedden van het beleid, wordt gewied.

De factchecker is geen journalist. Hij is een priester van het paradigma. Zijn evangelie is de briefing, zijn bijbel een beleidsdocument, zijn excommunicatie het algoritme. En zijn kerk, dat is het netwerk. De NAVO, de overheid, de universiteit, de NGO, het platform. Samen beheren zij de schijn van pluralisme, terwijl zij feitelijk een monocultuur van discours afdwingen.

Wie dat ziet, wie dat benoemt, wordt vanzelf onderwerp van een check. Niet omdat hij liegt, maar omdat hij stoort. Hij is geen bedreiging voor de feiten, maar voor het frame waarin feiten mogen bestaan.

De waarheid? Die wacht allang niet meer in de wachtruimtes van de instituten. Ze staat op straat. Schor, verward, ongevraagd. Soms complotterig, soms visionair. Maar altijd levend. En daar, tussen de fluisteringen van het ongezegde, ademt de enige democratie die de moeite waard is: de ongecontroleerde, ongecureerde, ongefactcheckte wil van het volk.

----------------------------------------------------

Bovenstaande Column is door Max von Kreyfelt op 27 mei 2025 gepubliceerd op X