(Renners)pensioen lang niet 'In Zicht'!
De kop is er al flink afgetikt in deze voor mij ultra mooie en uiterst bijzondere Jubileumronde. De etappes kletsen door de wielen van de Bianchi, de ene nog mooier dan de ander. De finale op 15 november is nog ver weg. Nog niet in zicht. Zo denk ik ook niet eens na over mijn pensioen en zeker niet aan stoppen met renner zijn. De Bianchi gaat nog lang niet aan de wilgen. En werkschoenen draag ik nog altijd veel liever dan zondagse.
Zo gezegd. De schoentjes moeten stevig aangetrokken. Want deze etappe is een hele zware. Misschien wel de zwaarste in ons vak. De ploegentijdrit. Kop over kop, niet verzaken in een aflossing en geen verslapping. Maximaal het gaspedaal in. Terugval in tempo van de inspanning op de pedalen is zoals het terugnemen van input in beide productielijnen in het proces. Dat kost tijd en komt duur te staan aan het einde van de rit. Watts moeten er weggetrapt worden gelijk het wegstampen van tonnen aan productie. Onder in de beugel, de kin op de stuurpin. Mijn ploeg op de Grading draait als een geolied machientje. We nemen over van elkaar op momenten daar waar we goed (in) zijn. Elkaar bijstaan om een moordend ritme te blijven ontwikkelen. Een prachtige waaier om eenieder uit de wind te houden. Een gevreesde discipline.