Gustav´s ronde #9

(Renners)pensioen lang niet 'In Zicht'!

De kop is er al flink afgetikt in deze voor mij ultra mooie en uiterst bijzondere Jubileumronde. De etappes kletsen door de wielen van de Bianchi, de ene nog mooier dan de ander. De finale op 15 november is nog ver weg. Nog niet in zicht. Zo denk ik ook niet eens na over mijn pensioen en zeker niet aan stoppen met renner zijn. De Bianchi gaat nog lang niet aan de wilgen. En werkschoenen draag ik nog altijd veel liever dan zondagse. 

Zo gezegd. De schoentjes moeten stevig aangetrokken. Want deze etappe is een hele zware. Misschien wel de zwaarste in ons vak. De ploegentijdrit. Kop over kop, niet verzaken in een aflossing en geen verslapping. Maximaal het gaspedaal in. Terugval in tempo van de inspanning op de pedalen is zoals het terugnemen van input in beide productielijnen in het proces. Dat kost tijd en komt duur te staan aan het einde van de rit. Watts moeten er weggetrapt worden gelijk het wegstampen van tonnen aan productie. Onder in de beugel, de kin op de stuurpin. Mijn ploeg op de Grading draait als een geolied machientje. We nemen over van elkaar op momenten daar waar we goed (in) zijn. Elkaar bijstaan om een moordend ritme te blijven ontwikkelen. Een prachtige waaier om eenieder uit de wind te houden. Een gevreesde discipline.

Door veel ploegen niet onder de knie te krijgen. Saamhorigheid, een spijkerharde mentaliteit en een frisse doch sterke kop met de blik op oneindig maakt mijn topploeg op de Grading succesvol. De ketting is zo sterk als zijn zwakste schakel. Absoluut. Er is geen zwakke schakel. Zelfs van een zware blessure is een collega sterker teruggekomen dan er ingegaan. Daartegenover staat wel een grote aderlating van het afgeven van een ijzersterke ploeggenoot aan een andere ploeg. Een transfer die zich lang liet voelen en nog...Zonder enig overleg, inspraak of andere oplossingen werd de ploegentactiek bepaald vanuit een voor ons nog altijd onbekende hoek...De pijn aan melkzuur in de benen als gevolg van langere en hardere kopbeurten hebben we langzaam weggekacheld. 

Gelukkig is de ploegentijdrit een veel kortere inspanning dan een gemiddelde etappe. Na enorm diep te zijn gegaan is er volop tijd te recupereren, na te praten en gegevens vast te leggen. Onze rust pakken we als we samen genieten van het aanvullen van verspilde energie. In feite vieren we dan intern onze behaalde doelen en geslaagde missies. 

Jarenlang heb ik in een compleet andere ploeg mijn kunsten vertoond. Te beginnen als een neoprof tussen gevestigde namen. Het was bikkelen, maar ik zat razendsnel op mijn plekkie als een geslepen coureur en reed, op mijn soms onbegrepen gedrevenheid, voor wat ik waard was. Met de nodige voor- en tegenspoed. Mijn dossier op het werk en in de ploeg is groter dan bij de dokter. Slechts een paar dagen in al die jaren was ik niet opgesteld door een blessure of ziekte.

Een lange episode volgde waarin ik genoot om ruim 18 jaar voor een excentrieke kopman te rijden. Eigenwijs, doch sympathiek met een ongekende drijfveer. Taai als leer als een kopman op beslissende momenten moet zijn, maar toch kwetsbaar als mens, als vader, opa en mijn maatje. In rustige etappes, maar ook in loodzware. Een bijzondere tijd die me altijd zal heugen. Afbouwend naar zijn pensioen verkaste ik met een tas vol bagage met de nodige mislukte koppelingen aan nieuwe teammates uiteindelijk naar een ploegje die bekend staat als een apart en bijzonder hecht vriendenclubje. Sindsdien staat mijn vizier op oneindig om lid te blijven. Als nestor en niet als kopman zoals velen misschien gedacht hadden na bijna een kwart eeuw.

Het enige wat ik zie in de blik op oneindig is een toekomst in een grote glimlach...grote zorgen hebben we niet in het voortbestaan van onze grote organisatie!

Half mei '24

Gustav