Benen van B(r)e(s)ton!
Nu de kruitdampen zijn opgetrokken van het afscheid nemen van Abraham in een denderend klapstuk is het weer zaak snel terug in het ritme te komen. Een zwaar hoofd dat via lome benen terug in stelling wordt gebracht. Het was heroĆÆsch tijdens mijn 25e verjaardag Abraham uit de leiderstrui te poefen aan het wiel van feestende en delende ploeg- en teamgenoten.
Dat de prestaties niet alleen uit het brein komen en in samenwerking van collega's is maar goed ook. Want er is meer. Je moet kunnen leunen op je materiaal en toch vooral vertrouwen erin hebben. Onder mijn kontje zit het met de Bianchi wel goed. Snel, sterk en, voor koersbegrippen niet onbelangrijk, heel erg licht. Of 'ze' mooi is, dat is natuurlijk persoonlijke smaak...
In onze plant is in de loop der jaren (enorm) geĆÆnvesteerd in het aardappelverwerkingsproces om bij te blijven in concurrentie. Strijd te kunnen blijven leveren om puike resultaten te blijven scoren met ook nieuwe producten. Het liefst natuurlijk aan de top. De bedrijfsgrootte is verdubbeld evenals de productiecapaciteit.
Dat siert de bedrijfsvoering in continuĆÆteit. Echter, het is bijna met dezelfde grootte wat personeelsleden betreft. Dat zet te denken omdat de ploeg meer kilometers door de wielen moet jassen om de finale goed over te dragen aan de volgende ploeg in de volgende etappe(s). Blessures, overtraind zijn of kritische noten vanuit de arena worden haast genegeerd...Er vallen gaten die soms niet meer gedicht kunnen worden door fysieke en morele kracht. Gevolg is dat de motivatie om hopeloos achter de feiten aan te jagen flink op proef wordt gesteld. En laat men het gaan...Zoals het materiaal in koers enorm geĆ«volueerd is zo is natuurlijk ook in het proces voortdurend ontwikkeling in techniek. Ondanks veel inbreng en kennis vanuit de praktijk zijn door het management veel kansen blijven liggen. Te duur, te dit, te dat of weet ik wat. Vooral heel vaag.
In ons machinepark had het ook wel wat beter gekund. Met weemoed gaan mijn gedachten terug naar het oerdegelijk materiaal in mijn eerste jaren. Breston, niet kapot te krijgen. Draaide altijd. Misschien niet het mooiste, maar wel het beste in zijn vakgebied. Als een beest ging het tekeer en bleef het doorbeuken in de meeste vreselijke omstandigheden. Stenen, grond, loof, en veel meer ongekende zooi door weer en wind werd meedogenloos opgevreten door Breston. Om ruim baan te maken voor de aardappelen, zoals een knecht in koers zijn kopman optimaal afzet in de finale om het af te maken.
Breston is vervangen door een ander merk. Lichter, minder sterk, minder specialistisch afgemonteerd. Het brengt (te)veel oponthoud onderweg door vastlopers of te zwakke onderdelen in onze ruwe wereld van de grondstof die het kan zijn. Het geeft en heeft geen volwaardig vertrouwen zoals een renner dat blind op zijn 'stalen ros' moet kunnen...want de koers wacht op niemand.
Begonnen op een Colnago, via Giant werd het een Bianchi. Van aluminium over naar carbon. Een fantastische verbetering. Gezien vanuit mijn bril. Over materiaal kan je eindeloos discussiƫren. Zo'n politiek wil ik er niet van maken, het zit niet in mij een matriaalfreak te zijn. De benen moeten het doen. Niet kapot te krijgen: mijn benen van B(r)e(s)ton...!
Pinksteren mei '24
Gustav
Geen opmerkingen:
Een reactie posten