Gustav´s ronde #8

Afscheid nemen...           'In memoriam'

Iedere Grote Ronde kent zijn rustdag(en). Een verplichte snipperdag in feite. Voor de één geliefd, voor de ander een gruwel. De meesten slapen uit, ontvangen hun geliefden, verslinden een boek of doen simpelweg niks. Er zijn altijd ploeggenoten die gewoon de fiets opstappen om in het ritme te blijven. Andere collega's binnen de ploeg die lekker weekend pakken of toch elders doorwerken om een beetje bezig te zijn. Omdat stilzitten ook niet echt in mijn vocabulaire voorkomt ga ik juist deze eerste rustdag in de Giro aangrijpen om een eigen ontspannen doch stevig ritje te rijden. Gedegen de pedalen draaiend in een fraaie cadans op een in topvorm zijnde Bianchi. Ronduit genieten. De zon schijnt uitbundig, het is warm. De armen en benen gebruind en in de olie als een echte renner wat me ontzettend veel vertrouwen geeft. Want ik zit nog in koers op een fantastische plek die ik lang vol wil houden. Vooral in mijn huidige ploeg op de Grading.

De rit gaat zeker wel ergens naar toe. Naar een gedenksteen van plots weggerukte mensen in het leven. Om stil te staan bij ploeggenoten en collega's die ik in bijna 25 jr verloren ben.

Op (veel) te vroege leeftijd zoals dit gezin waar ik nu een korte tijd de Bianchi eerbiedig voor opzij zet en neerkniel. Even geen woorden, enkel gedachten. Ploeggenoten of andere renners (rensters) die zo hard onderuit gingen of crashten dat ze verongelukten. Jonge, veelbelovende talenten, sommigen al met (erg jonge) kinderen. Medewerkers dichtbij op de werkvloer, jong en oud. Ziek of plotseling. Ineens was het stiller, leger. Het is de keerzijde van het leven, de dood. Het heeft veel pijn gedaan. Het zal lang aanhouden en niet echt meer weggaan. Ook pa en ma, mijn allergrootste fan, kopman en innigste verzorgster heb ik al een tijdje geleden moeten afstaan. Ja, ik denk ook aan Co'tje...mijn grote wollige vriend...

Morgen is er weer koers. De Giro gaat verder zoals het werk ook weer roept. Soms lijkt het alsof er niets is gebeurt en alles gewoon maar verder gaat. Toch leven, werken en koersen we om herinneringen te blijven maken. Een grote lach gaat plots over in intens verdriet. Laten we dat koesteren. Zoals een kaarsje op deze schitterende gedenksteen. 

Een prachtige rit die ik maak in vele uren op de Bianchi zonder een uitslag. Echter wel een met een podium vol met personen die we te vroeg verloren hebben, maar die deze dag ook niet zullen winnen maar wel gevierd worden. 

Rustdag in de Giro, mei '24

Gustav