Afscheid nemen... 'In memoriam'
Iedere Grote Ronde kent zijn rustdag(en). Een verplichte snipperdag in feite. Voor de één geliefd, voor de ander een gruwel. De meesten slapen uit, ontvangen hun geliefden, verslinden een boek of doen simpelweg niks. Er zijn altijd ploeggenoten die gewoon de fiets opstappen om in het ritme te blijven. Andere collega's binnen de ploeg die lekker weekend pakken of toch elders doorwerken om een beetje bezig te zijn. Omdat stilzitten ook niet echt in mijn vocabulaire voorkomt ga ik juist deze eerste rustdag in de Giro aangrijpen om een eigen ontspannen doch stevig ritje te rijden. Gedegen de pedalen draaiend in een fraaie cadans op een in topvorm zijnde Bianchi. Ronduit genieten. De zon schijnt uitbundig, het is warm. De armen en benen gebruind en in de olie als een echte renner wat me ontzettend veel vertrouwen geeft. Want ik zit nog in koers op een fantastische plek die ik lang vol wil houden. Vooral in mijn huidige ploeg op de Grading.
De rit gaat zeker wel ergens naar toe. Naar een gedenksteen van plots weggerukte mensen in het leven. Om stil te staan bij ploeggenoten en collega's die ik in bijna 25 jr verloren ben.
