Gustav´s ronde #9

(Renners)pensioen lang niet 'In Zicht'!

De kop is er al flink afgetikt in deze voor mij ultra mooie en uiterst bijzondere Jubileumronde. De etappes kletsen door de wielen van de Bianchi, de ene nog mooier dan de ander. De finale op 15 november is nog ver weg. Nog niet in zicht. Zo denk ik ook niet eens na over mijn pensioen en zeker niet aan stoppen met renner zijn. De Bianchi gaat nog lang niet aan de wilgen. En werkschoenen draag ik nog altijd veel liever dan zondagse. 

Zo gezegd. De schoentjes moeten stevig aangetrokken. Want deze etappe is een hele zware. Misschien wel de zwaarste in ons vak. De ploegentijdrit. Kop over kop, niet verzaken in een aflossing en geen verslapping. Maximaal het gaspedaal in. Terugval in tempo van de inspanning op de pedalen is zoals het terugnemen van input in beide productielijnen in het proces. Dat kost tijd en komt duur te staan aan het einde van de rit. Watts moeten er weggetrapt worden gelijk het wegstampen van tonnen aan productie. Onder in de beugel, de kin op de stuurpin. Mijn ploeg op de Grading draait als een geolied machientje. We nemen over van elkaar op momenten daar waar we goed (in) zijn. Elkaar bijstaan om een moordend ritme te blijven ontwikkelen. Een prachtige waaier om eenieder uit de wind te houden. Een gevreesde discipline.

Gustav´s ronde #8

Afscheid nemen...           'In memoriam'

Iedere Grote Ronde kent zijn rustdag(en). Een verplichte snipperdag in feite. Voor de één geliefd, voor de ander een gruwel. De meesten slapen uit, ontvangen hun geliefden, verslinden een boek of doen simpelweg niks. Er zijn altijd ploeggenoten die gewoon de fiets opstappen om in het ritme te blijven. Andere collega's binnen de ploeg die lekker weekend pakken of toch elders doorwerken om een beetje bezig te zijn. Omdat stilzitten ook niet echt in mijn vocabulaire voorkomt ga ik juist deze eerste rustdag in de Giro aangrijpen om een eigen ontspannen doch stevig ritje te rijden. Gedegen de pedalen draaiend in een fraaie cadans op een in topvorm zijnde Bianchi. Ronduit genieten. De zon schijnt uitbundig, het is warm. De armen en benen gebruind en in de olie als een echte renner wat me ontzettend veel vertrouwen geeft. Want ik zit nog in koers op een fantastische plek die ik lang vol wil houden. Vooral in mijn huidige ploeg op de Grading.

De rit gaat zeker wel ergens naar toe. Naar een gedenksteen van plots weggerukte mensen in het leven. Om stil te staan bij ploeggenoten en collega's die ik in bijna 25 jr verloren ben.

Gustav´s ronde #7

Bij het begin beginnen...

Iedere rit in een Grote Ronde, wedstrijd of race kent zijn start, aftrap of openingszet. De koers begint vaak geneutraliseerd achter de wagen van de koersdirectie om dan na een kilometertje of wat weggeschoten te worden.

Het gehele aardappelgebeuren kent zijn start in een ander veld. Jaargetijden spelen een belangrijke factor niet alleen in koers maar dan toch zeker in het land. Alles valt of staat bij het weer. De koers opent zijn nieuwe kalender in de voorjaarsklassiekers. Evenals in aardappelwonderland absoluut de mooiste tijd van het jaar. De lente! De maand mei voorop. Met de Primavera dan al door de wielen gekletterd in het monument Milaan San Remo gevolgd door Vlaanderens Mooiste en natuurlijk de klassieker der klassiekers Parijs Roubaix op zijn onvervalste kinderkoppen zullen de pootaardappelen de grond in gaan om te groeien en te bloeien naar nieuwe uitdagingen. In de afgelopen winter zal, net als op de Bianchi, de basis moeten zijn gelegd om in vorm te geraken voor toekomstige denderende resultaten. De nieuwe kalender wordt gemaakt in de winter is een algehele stelregel. De kleigrond is geploegd en wacht. Rust, het hoofd leegmaken, motivatie kweken en er weer loeihard voor gaan in opbouw naar nieuwe ronden, nieuwe kansen.

Gustav´s ronde #6

De hongerklop!           Bevoorrading essentieel...

Hol, leeg en vooral compleet van de wereld. Uitgepierd. Finaal de controle over jezelf kwijt. Zelfs de Bianchi niet meer stevig vast in de trillende handen. De armen slap en als rietjes bevend. Pedalen amper rond kunnen krijgen door pure pap in de benen. Slechts één gedachte pijnigt het zwaar geteisterde denkvermogen tot onder in de tenen. Eten! Om terug wat energie te krijgen in het zo verschrikkelijk uitgewoonde en, zo bar en baars het voelt, bevend en haast schokkende lijf. De suikerspiegel tot een onmetelijke diepte door de ondergrens gekelderd. Welke renner heeft 'm niet gehad in zijn carrière met trainen of in de koers!? De hongercrisis. 

Van nietige coureur tot de meest grote vedetten van de weg, allemaal moesten ze er een keer aan geloven, er aan kapot gaan. Breukink in de Giro, Van der Poel op het WK en zelfs Mercx de kannibaal ging op een hoop als een zielig mensje. Sterven, veel erger dan in een moordende inspanning. De hamers die je in willen mokeren nooit meer op de fiets te stappen timmeren dit voornemen niet eens meer als een projectie voor je ogen, zelfs dat niet. Zo ongekend leeg. Natuurlijk, ook ik ging als een lijk eens ten prooi...

Gustav´s ronde #5

Duizend bommen en granaten...!!!

Met bijna 25 jr dienstverband en vele duizendenden kilometers op de teller mag je weten hoe de koers in elkaar steekt. De etappes zijn in de loop der jaren nauwelijks veranderd in profielen. Dan gaat het slechts om details. Omdat we juist daar goed in zijn om deze feilloos onder de wielen door te jagen hebben we er ons beroep van gemaakt. Links- of rechtsom, het beoogde resultaat zal in onze tak van sport als ingevroren product in het zakje moeten komen. Ieder label heeft zijn eigen specificaties zoals iedere etappe in een Grote Ronde zijn eigen karakteristieken heeft. Een uitdaging? Ja en nee. Ons vak leert ons dat na iedere bocht het gevaar om de hoek kan liggen. Het aardappelverwerkingsproces kent een lange weg met veel kronkelingen en passages waarin het mis kan gaan als ook iedere rit die het peloton voorgeschoteld krijgt. Maar er schuilt meer gevaar. In het proces zelf en niet op de weg waar de renners over koersen. Voor velen komt dit gevaar uit onverwachte hoek. Want: explosiegevaar! 

De deelnemerslijst van elke etappe op de Grading verraadt uit welke richting de wind waait. Soms geeft de grondstof die aangeleverd wordt nog net geen klokkenspel door de regen aan granaatscherven die de magneet opvangt om ijzerdelen te verwijderen. Zelfs mortieren die nog helemaal gaaf zijn.

Gustav’s ronde #4

Op een eilandje...

Als ploeg opereren we graag in de luwte. Enkel op de voorgrond als de prijzen verdeeld worden. Misschien wel de belangrijkste reden dat ik voor deze werkplek koos. Ver van rompslomp en voortdurende bemoeienissen in een soort voortdurende controle van ploegleiders of auditers. Daar word ik absoluut niet beter van. Sterker, daar ga je van achteruit rijden en mis je de slag als het er wel toedoet, omdat je simpelweg niet op zit te letten door afleidende zaken die meestal niets toevoegen aan onze eigen tactiek op de Grading.

De Grading is als een eilandje. Op afstand gelegen van de rest van het gebeuren. Geweldig. Mijn karakter komt zo het best tot zijn recht. Een grote ploeg herbergt sprinters, klimmers en bijvoorbeeld tijdrijders. Specialisten ergens in. De kleine kern binnen dit grote orgaan die draait op de Grading zijn allrounders. We slaan toe op momenten dat de koers in een definitieve plooi valt. Voelen precies aan wie op dat moment de beste benen heeft om tot het perfecte eindresultaat te komen. Elkaar uit de wind houden...de gouden formule in een op hol geslagen meute.

Gepokt en gemazeld als ervaren krachten in het veld nemen wij iedere etappe voor onze rekening. Getrucked, handig en soms leep als renners die ieder een eigen verhaal hebben in koers.

Op eiland Tiengemeten hadden de boeren ook meer vrij baan in hun doen en laten binnen de algehele regels van het grote spel. Het voelt zo lekker om vrij te zijn.

Gustav´s ronde #3

Als een dijkwerker op de Brabantse Wal!

It's showtime. Eindelijk. Droog en zonnig. Oftewel: in de korte mouwtjes en de Bianchi op zijn meest elegant.  

Dat een etappe op voorhand een makkie lijkt te zijn komt niet altijd uit. Horrordiensten of monsterritten...ze zitten er altijd tussen. Soms voel je de bui (letterlijk) hangen. De rug moet gekromd, de handen stevig in de beugel en moeten de koppen bij elkaar gestoken worden zonder al te veel woorden. Kortom: er moet gereden worden, de grote plaat erop!

Soms is de storing zo onvoorstelbaar dat het lijkt of we letterlijk een bergetappe aan het rijden zijn op de Grading tijdens het lossen, wassen en sorteren van de vele vrachten aardappelen. Om de plooien glad te strijken is meest handwerk wat rest. Stoempen op de pedalen om gaten dicht te rijden om in de eerste waaier te blijven nu de wind plots woest uit de verkeerde richting brult. Geen tijdverlies oplopen, want 'downtime' in het proces willen we niet aangesmeerd krijgen. 

Gustav´s ronde #2

Alle gekheid op een vorkje...

Luisteren, aanpassen en kleuren binnen de regels van mijn nieuwe ploeg in de eerste maanden van 2000. Een strakke, grote, internationale organisatie met een immens bestuursorgaan en management gedragen door een grote groep aandeelhouders. Omdat ik zo ongeveer uit een éénmansploeg kwam was dit op zijn zachtst gezegd even wennen. 

Niet zomaar in de pedalen klikken ergens in een hoog genoteerde ronde, dan kop onder in de beugel en vol de Bianchi geselen zonder op- of omkijken in drang naar een spraakmakende uitslag. Bewijzen en verdienen dat je uitverkoren wordt voor een contract en verlenging daarvan. Nee, nee, niets van dit. Het is vanaf nu ploegoverleg, allerlei data evalueren en afspraken maken hoe de komende opdracht te werk te gaan. En vergeet niet dat veiligheid boven alles staat: werk veilig of niet! Niet alleen koersen met de benen met een groot hart, maar vanaf nu ook met het koppeke. Met een plan.

In mijn ogen is het altijd koers. Er moet immers toch gewoon gewerkt worden. Risico's nemen om de beste te zijn, soms op het randje van de grens, net niet er overheen.

Gustav’s ronde #1

Proloog...

De appel valt niet ver van de stam!

Het jaar 1999 loopt op zijn einde en ook een eeuwwisseling komt eraan. Prachtige momenten in het verschiet. Toch zit ik zelf in een soort status quo. De Giant is ingeruild voor mijn eerste nieuwe Bianchi. De trappers draaien. De benen zijn meer dan oke. Echter de supermotivatie vlakt af. En dat voelt niet goed. Want een coureur wil scherp staan. Altijd. Het is niet de wedstrijdspanning die toeneemt, als wel de druk thuis in de liefde gekoppeld met de sores van de overname van de ouderlijke boerderij. Ook van mijn huidige ploeg op het werk in het aardbeienselectiebedrijf heb ik al afscheid genomen. Een prachtige episode die ik koester waarin ik veel geleerd en de basis heb gelegd in mijn ontwikkeling voor mijn latere carriëre...al is die term een groot woord vanwege het feit dat het, kort en bondig samengevat, anders is gelopen...

Een nieuwe ploeg is waar ik letterlijk naar solliciteer. De onzekerheden die zich opstapelen wil ik tackelen door me vast te leggen in een grote en stabiele organisatie. Als de trappers niet meer rondgaan krijg ik het heel erg zwaar...Danisco is mijn nieuwe ploeg. De voorloper van het huidige Lamb Weston gevestigd in Bergen op Zoom. Een contract voor onbepaalde tijd is al snel door de wielen gekletst, de resultaten zijn goed. Het begrip ploegchef, laat staan kopman, is dan lang niet aan de orde. Ik ben gewoon blij dat mijn gedachten terug in de goede richting komen. De lust en mijn zin om te koersen en me te verbeteren is een belangrijke factor in mijn geluk in het leven: vrij in een grote ruimte!

Grondwaterpeil(meter) | door ene Gustav op Facebook

Nr 33 te diep gezonken: welnee!

Na een lange droge, zonnige en warme periode kwam de eerste bui met regen van betekenis als een zegen. Mijn wollige vrienden Bo en Eddy eten ook graag lekker en het dorre droge gras in hun wei wordt nu snel mals en frisgroen met een heerlijke Zeeuwse zilte smaak. Echter regen komt altijd ongelegen. Regen went nooit en al snel heb ik er letterlijk de pleuris aan, vooral als ik op de fiets zit of een prachtige uitspatting geplanned heb met de Bianchi. 

De heren (natuur)geleerden juichen de bakken neerslag echter royaal toe. Het te lage grondwaterpeil in hun ogen kan dan weer stijgen. Te laag, te hoog, te koud, te warm, te droog, te nat...Eigenlijk word ik er een beetje moe van. Dat eindeloze gemieter over het klimaat. Alsof wij als nietige wezens daar iets aan zouden kunnen doen: waanzin. Het klimaat is toch al (miljoenen) jaren aan verandering onderhevig!? Vooral door de stand van de zon. Klimaat is score van een langjarig gemiddelde. Van ijstijden naar toendra of woestijn en weer terug.

Na een barre natte winter en een groot stuk van het voorjaar mocht het ook wel eens een langere periode gewoon droog en fraai weer zijn. Dat noemen ze in evenwicht. De natuur komt altijd in evenwicht. Soms met extremen. Mensen willen toch ook in balans zijn!? 

Het was volop genieten van een overdosis aan zonnenstralen. Pure compensatie na maandenlange kwellingen aan (storm)wind en regen. 

Het zonnetje komt altijd terug. Dat zal nu ook zijn, vroeg of laat. 

Alles willen wij mensen in getallen vastleggen. Kijk hier naar deze grondwaterpeilmeter. Geef de vakjes kleuren en de toon is gezet. In dit geval dus code rood. Diep in het rood zelfs. Tsja...het is maar net hoe je de schaal indeelt...Dat het grondwater een peil heeft is een feit, maar het is maar net door welke bril van belang je kijkt...In feite kun je er dus geen kleurcodes aanhangen...laat staan meten of het te laag of te hoog is...

Mijn toeters aan bellen en meters op de Bianchi heb ik al vele jaren geleden er af gesodemieterd...Getallen zijn leuk, zoals bijvoorbeeld deze grondwaterpeilmeter, maar het tast het gevoel en emotie teveel aan. Ik wil niet zitten cijferen en prakiseren op de fiets, ik wil genieten...vechten tegen de elementen. Ik wil niet in getallen vastleggen hoe hoog mijn vormpeil aan inhoud en of kracht is. Ik wil dat voelen. Naar mijn lichaam luisteren. Geen kleurcodes die aangeven hoe de innerlijk Gustav erbij staat...wel een glimlach, bravoure...of een grimas...

Dan toch een getalletje: op naar nummertje 34! Nee geen stikstof- of CO2 meters en ook geen opiniepeilingen...

Buiige, koele dag begin augustus '23

Gustav