De hongerklop! Bevoorrading essentieel...
Hol, leeg en vooral compleet van de wereld. Uitgepierd. Finaal de controle over jezelf kwijt. Zelfs de Bianchi niet meer stevig vast in de trillende handen. De armen slap en als rietjes bevend. Pedalen amper rond kunnen krijgen door pure pap in de benen. Slechts één gedachte pijnigt het zwaar geteisterde denkvermogen tot onder in de tenen. Eten! Om terug wat energie te krijgen in het zo verschrikkelijk uitgewoonde en, zo bar en baars het voelt, bevend en haast schokkende lijf. De suikerspiegel tot een onmetelijke diepte door de ondergrens gekelderd. Welke renner heeft 'm niet gehad in zijn carrière met trainen of in de koers!? De hongercrisis.
Van nietige coureur tot de meest grote vedetten van de weg, allemaal moesten ze er een keer aan geloven, er aan kapot gaan. Breukink in de Giro, Van der Poel op het WK en zelfs Mercx de kannibaal ging op een hoop als een zielig mensje. Sterven, veel erger dan in een moordende inspanning. De hamers die je in willen mokeren nooit meer op de fiets te stappen timmeren dit voornemen niet eens meer als een projectie voor je ogen, zelfs dat niet. Zo ongekend leeg. Natuurlijk, ook ik ging als een lijk eens ten prooi...
