Gustav´s ronde #2

Alle gekheid op een vorkje...

Luisteren, aanpassen en kleuren binnen de regels van mijn nieuwe ploeg in de eerste maanden van 2000. Een strakke, grote, internationale organisatie met een immens bestuursorgaan en management gedragen door een grote groep aandeelhouders. Omdat ik zo ongeveer uit een éénmansploeg kwam was dit op zijn zachtst gezegd even wennen. 

Niet zomaar in de pedalen klikken ergens in een hoog genoteerde ronde, dan kop onder in de beugel en vol de Bianchi geselen zonder op- of omkijken in drang naar een spraakmakende uitslag. Bewijzen en verdienen dat je uitverkoren wordt voor een contract en verlenging daarvan. Nee, nee, niets van dit. Het is vanaf nu ploegoverleg, allerlei data evalueren en afspraken maken hoe de komende opdracht te werk te gaan. En vergeet niet dat veiligheid boven alles staat: werk veilig of niet! Niet alleen koersen met de benen met een groot hart, maar vanaf nu ook met het koppeke. Met een plan.

In mijn ogen is het altijd koers. Er moet immers toch gewoon gewerkt worden. Risico's nemen om de beste te zijn, soms op het randje van de grens, net niet er overheen.

Om de concurrentie uit het wiel te kletsen en op achterstand te zetten. Als de pedalen niet draaien zullen er geen meters gemaakt worden en hoeveel ik ook communiceer en gegevens vastleg, ik zal toch uiteindelijk zelf moeten trappen...Beetje bij beetje ging dat steeds beter, mede door ploegmaten die het dichtst bij me stonden en die me op cruciale momenten uit de wind hielden en me terug drumden in de buik van het grote peloton, anoniem en veilig, enkel als (rug)nummer. Al ligt dat niet in mijn natuurlijke aard. Vooral als je jong bent wil je vlammen en niet afwachten tot de koers ontbrandt en je de slag mist. Dat ik binnen het werk tegen vele muren aangelopen ben is geen verrassing. Vaak teruggefloten, maar altijd mocht ik, na voor mij ontzettend vervelende gesprekken, terug aansluiten bij de groep. Gele kaarten werden geen rode als in het voetbal. Het voelde voor mij als jonge coureur dat ik een tijdstraf kreeg waardoor ik toch een gevoelige tik op de neus moest incasseren....'Incasseren' nog zo'n mooi begrip. 

Teruggezet worden doet pijn en in de koers maak je zomaar geen minuten goed. Lamb Weston gaf me, ondanks mijn soms furieuze karakter, tijd. Tijd om te rijpen als waardevolle collega. Telkens kwam en vocht ik terug om mijn stekkie te verdedigen. Met verve. 

Een uiterst professionele club waarin ik terecht ben gekomen bijna 25 jaar geleden. Geen gekheid. Hier worden kwalitatief hoogwaardige resultaten behaald in de hoogste klasse van onze tak van sport. Stabiel en zeker. Geen jaar is hetzelfde en daarom is en blijft het een uitdaging om zo hoog mogelijk te blijven scoren. De aardappel is geen gekheid op een stokje anders zou ik absoluut geen 25 jaar mijn kloten blijven afdraaien om op kop te blijven in iedere koers die mijn werkgever voor me uitschrijft.

Hoe zouden we zijn zonder een lach op het gezicht? Altijd in voor een gekheidje.., zelden met tegenzin naar de Grading.., een prachtploeg. Al is de koers nog zo zwaar! 

Deze kiek scoren met een etappe door de Hoekse Waard was geen flauwekul met hagelbuien en windstoten. Toch scheen het zonnetje tussendoor, het resultaat mocht er zijn...

Einde van april...'24

Gustav