Gustav´s ronde #3

Als een dijkwerker op de Brabantse Wal!

It's showtime. Eindelijk. Droog en zonnig. Oftewel: in de korte mouwtjes en de Bianchi op zijn meest elegant.  

Dat een etappe op voorhand een makkie lijkt te zijn komt niet altijd uit. Horrordiensten of monsterritten...ze zitten er altijd tussen. Soms voel je de bui (letterlijk) hangen. De rug moet gekromd, de handen stevig in de beugel en moeten de koppen bij elkaar gestoken worden zonder al te veel woorden. Kortom: er moet gereden worden, de grote plaat erop!

Soms is de storing zo onvoorstelbaar dat het lijkt of we letterlijk een bergetappe aan het rijden zijn op de Grading tijdens het lossen, wassen en sorteren van de vele vrachten aardappelen. Om de plooien glad te strijken is meest handwerk wat rest. Stoempen op de pedalen om gaten dicht te rijden om in de eerste waaier te blijven nu de wind plots woest uit de verkeerde richting brult. Geen tijdverlies oplopen, want 'downtime' in het proces willen we niet aangesmeerd krijgen. 

Blik op oneindig, scheppen als dijkwijkers met het zweet op de rik uit vervlogen tijden van inpolderen met spa en kruiwagen...Maar dan nu op de Brabantse Wal om al die tonnen aan grond, aardappelen en andere vervuilingen weg te beulen. Meters hoog in haast onmogelijke profielen en (hellings)percentages. Loodzwaar, zeker als de meest zonnige dag plotseling overgaat in een inktzwarte met onweersbuien die als koeienvlaaien in je nek lijken te vallen...werkersdag!

De Brabantse Wal is voor ons niet alleen een landsschapswaarde aan De Zoom, maar ook een begrip op de werkvloer bij een gigantische overloper. De slogan 'beneden de 5 ton beginnen we er niet aan' is als gekheid geboren, doch typeert mijn ploeg, omdat we ons pas op kop zetten als er echt koers gemaakt moet worden. Strijden om de prijzen in de vorm van de grootste en lekkerste koek tijdens het verdiende(!) bakkie leut met een stevige schouderklop onder mekaar op ons eigen vaste stekkie. Dan is onze glimlach de mooiste waar ik zo ontzettend van geniet...in het begin van mijn 25 jarig dienstverband als broekie, nu als nestor...want eigenlijk kennen wij in de ploeg geen kopmannen of knechten...

De ruggen zijn weer ontspannen, een rustige zit op het zadel en meteen visie op het verdere koersverloop. Terug in het keurlokaal achter de regelknoppen. Echter de Brabantse Wal is nooit definitief uit het zicht en daar moeten we voor waken...zonder verstoringen moet de Bianchi in het proces blijven draaien als een geolied machientje.

Zonnige lentedag eind april '24

Gustav