Gustav´s #11

Honkvast verankerd!

Of ik ooit wel eens gevraagd ben voor een andere ploeg te gaan rijden? Natuurlijk was de verleiding soms groot om te gaan. Omdat het werk leuker leek, het salaris beter of het wedstrijdprogramma meer uitdagender oogde. Inmiddels hoor ik tot het meubilair als een soort clubicoon op de Grading, alias De Nestor. Als een echte liefhebber blijf ik fanatiek doormalen. De trappers geselen gaat me nog altijd goed af. In een omgeving die me ligt. Die me op het lijf geschreven is. In de aardappelen uit mijn geliefde polder. En daarom dat ik ijverig met hand en tand mijn plekje verdedig. Alsof er een stukje van mezelf in zit. 

Ja, er kwamen en gingen vele nieuwe gezichten. Neo's, stagiaires, ervaren leden of bijvoorbeeld oudere rotten in het vak. Zo ook diverse (ploeg)leiders en andere managers in alle kleuren en geuren. Elke keer een wind uit een andere richting. Dikwijls uit een goede hoek. Maar vaker eigenlijk helemaal niet. Zodra die op de kant of op de kop begon te zeuren krijg je een vervelend onderbuikgevoel en gaat een soepel tredje over in duwen en stampen op de pedalen.

De gedachten in standje grimas en grinta. Als er echt gebeukt moest worden bij een fikse en uiterst straffe stormwind, die op kop blijft staan, groeiden de twijfels om verder te gaan. Dan wil je stoppen en weg om ergens weer eens de wind in de rug te hebben...het moet leuk blijven.

Altijd goed in regen en slecht weer. Sterker, op mijn best. Een pleuris hekel aan vooral regen lach ik weg met mijn beste scores. Als rijpe appels vallen ze van de boom als de mannen van de jongens worden gescheiden in het peloton als de omstandigheden echt uitdagend beginnen te worden. Als er gewerkt moet worden en niet geouwehoerd! Velen heb ik er zo overleefd. Soms met oneindig geduld en veel toewijding, maar vooral door mijn mannetje te staan als het er op aan kwam. Met de allerzwaarste factoren weggebuffeld door de wielen kwam ik steeds verder vooraan te zitten. Groeide in mijn rol. De groep werd kleiner en kleiner, maar ook selecter. Kopman wil ik echter niet zijn, want daarvoor ben ik te excentriek met teveel bravoure. In onze club op de Grading hebben we geen kopman nodig zo allround we zijn. We zijn compleet. We rijden dikke prijzen. Resultaten die we verdelen in de groep. 

Het gras buiten de wei is niet groener. Na bijna een kwart eeuw, honkvast verankerd, alle stormen overleefd te hebben blijf ik terugkomen. IJs en weder dienende zit ik hier heel erg goed. Als een ware liefhebber met altijd visie en hoop op de toekomst verguld in een grote glimlach. Zoals je bomen niet moet verplanten zit ik verankerd op de pedalen, gesponsord door de ingevroren producten uit de piepers die het best zijn uit de meest vette klei...

23 mei '24

Gustav