Honkvast verankerd!
Of ik ooit wel eens gevraagd ben voor een andere ploeg te gaan rijden? Natuurlijk was de verleiding soms groot om te gaan. Omdat het werk leuker leek, het salaris beter of het wedstrijdprogramma meer uitdagender oogde. Inmiddels hoor ik tot het meubilair als een soort clubicoon op de Grading, alias De Nestor. Als een echte liefhebber blijf ik fanatiek doormalen. De trappers geselen gaat me nog altijd goed af. In een omgeving die me ligt. Die me op het lijf geschreven is. In de aardappelen uit mijn geliefde polder. En daarom dat ik ijverig met hand en tand mijn plekje verdedig. Alsof er een stukje van mezelf in zit.
Ja, er kwamen en gingen vele nieuwe gezichten. Neo's, stagiaires, ervaren leden of bijvoorbeeld oudere rotten in het vak. Zo ook diverse (ploeg)leiders en andere managers in alle kleuren en geuren. Elke keer een wind uit een andere richting. Dikwijls uit een goede hoek. Maar vaker eigenlijk helemaal niet. Zodra die op de kant of op de kop begon te zeuren krijg je een vervelend onderbuikgevoel en gaat een soepel tredje over in duwen en stampen op de pedalen.
