Column: De persoon Mark Rutte door Max von Kreyfelt

Narcist Rutte

Er is iets verontrustends aan Mark Rutte dat maar zelden wordt benoemd, laat staan doorgrond: zijn ogenschijnlijk grenzeloze onverschilligheid. Het schouderophalen. Het glazige lachen bij parlementaire ondervragingen. Het ontkennen zonder schaamte. Het ontbreken van innerlijk conflict. Alsof niets hem werkelijk raakt, niet het leed van de Groningers, niet de vernedering van toeslagenouders, niet de burger die langzaam maar zeker zijn vertrouwen in de staat is kwijtgeraakt.

Rutte is geen cynicus. Cynici geloven nog ergens in, ook al doen ze alsof niet. Rutte vertegenwoordigt iets anders: gecultiveerd nihilisme. Een vorm van bestuurlijke leegte waarin niets intrinsiek betekenisvol is, behalve het overleven van het systeem. En dat systeem, dat is hijzelf.

Wie zijn leiderschap door de jaren heen analyseert, ziet een patroon dat niet alleen politiek, maar ook psychologisch is: het voortdurend vermijden van verantwoordelijkheid, het wegmasseren van schuld, het fragmenteren van realiteit in communicatieframes. Alles is vloeibaar, oplosbaar, verschuifbaar. Waarheid bestaat slechts als tijdelijke consensus. Geheugen als risico.

Ruben Brekelmans, de Manager van de Angstpolitiek door Max von Kreyfelt

Ruben de verschrikkelijke 

Deze column is geschreven door Max von Kreyfelt op 27 mei 2024 en door hem geplaatst op X. Ik vind hem te belangrijk om hem te zien verdwijnen uit mijn en uw tijdlijn.

"Ruben Brekelmans wil serieus genomen worden. Met een strak gesneden pak, beheerst taalgebruik en een cv dat ruikt naar beleidsnota’s en NAVO-handdrukken, presenteert hij zich als de rationele stem van de veiligheid. Maar wie goed luistert, hoort vooral echo’s. Echo’s van Amerikaanse doctrine, van Haagse controlezucht en van een partij (de VVD) die haar liberale hart al jaren in de kluis heeft gelegd.

Onder Brekelmans is veiligheid geen breed gedragen opdracht, maar een technocratisch wapen geworden. Zijn dossiers draaien niet om dialoog of preventie, maar om beheersing en uitsluiting. Migratie? Dichtgooien. Internationale spanningen? Opkloppen. Cyberdreiging? Meer bevoegdheden. Hij spreekt niet in termen van waarden, maar in scenario’s, risico’s, dreigingen, alsof burgers potentiële problemen zijn en vertrouwen een luxe.

Wat Brekelmans mist, is visie. Hij beweegt zich in de marge van het Amerikaanse veiligheidsparadigma: Rusland is de vijand, China de concurrent, en wie vragen stelt bij NAVO-loyaliteit, wordt verdacht gemaakt. Zijn ideeën over ‘strategische autonomie’ van Europa lijken sterk op totale afhankelijkheid van Washington. Diplomatie is in zijn vocabulaire ondergeschikt aan afschrikking.

De Wachtkamers van de Waarheid door Max von Kreyfelt

Ze noemen zich factcheckers. Wachters van de waarheid, zeggen ze. 

Schildwachten aan de poort van de democratie. Maar wie goed kijkt, ziet geen wachters, hij ziet poortwachters. Geen bewakers van vrijheid, maar beheerders van narratieven. Hun missie is geen zoektocht naar waarheid, maar het conserveren van een consensus. Een consensus die is uitgehouwen door instituties, militair-bureaucratische netwerken en de technocratie van het Westen. NAVO, WHO, EU, WEF, vierletterige kerkers waarin de democratie wordt bewaard. Niet gekoesterd, maar onder toezicht geplaatst.

Want ja, het klopt: factcheckers zijn onderdeel van een doctrine. NAVO’s STRATCOM bijvoorbeeld, die in Riga opleidt, monitort, moduleert.