Uit koers genomen... ....In Memoriam: Eddy (&Co)
Grote Wollige Vriend(en)
Je blessure werd je noodlottig. De benen, je voorpoten beter gezegd, konden niet meer wat je wilde. Kilometers maken. Je wilde nog zó graag. Geen minuut in je leven vond je het niet plesant dat ik er voor je was. Niet als kopman, maar als je baasje, maar liever zeg ik als je maatje. Als piepjong veel belovend talent kwam je in mijn ploeg. Samen met je broer, Co'tje, ook zo'n klasbak. Met je nukken van een almaar sterker wordende ram genoot ik volle bak van mijn koerskapitein(en) in de wei. We gingen van de ene grote koers in een andere nog veel grotere Ronde. Oppassen als je weer eens als een dolle met je krachten ging smijten. Uitzonderlijk sterk en vierkant geblokt zonder een gram vet, één bonk spier. Laveren achter je immens brede rug was een kunst op zich. Naarmate je wat ouder werd en het onbesuisde er wat af was bloeide je op tot mijn super favoriet. Een grote (knuffel)beer.
Tot een eerste mokerslag volgde toen je broer plots wegviel met nierfalen.
Co'tje was synchroon aan je. Je twee eiige tweelingbroer. Je alles, mijn alles. Het vrat aan je, je wist je geen raad vlak na zijn ingrijpende wegvallen ruim 3 jaar geleden. Je werd wat stiller na een moeilijke fase toen je alleen stond en vooral rustiger. Achteraf toonde je al lichte symptomen van je gewrichtsaandoening in je voorpoten. Maar je verbeet als velen in koers de pijn en het ongemak daarvan en vlamde soms op ongekende toon verder, bijna als in je jonge jaren. Een karakter om stil van te worden...Ik vond en zocht een nieuwe makker voor je. Bo'tje. Opnieuw een jonge ram met veel ambities. Doch met een totaal ander karakter. Desondanks klikte het omdat deze jonge telg je zag als zijn grote mentor. Met Co'tje in onze gedachten koersten we terug vanuit ons hart en regen we de kilometers weer aaneen op ons geliefde parkoers in de wei.
Echter, Bo'tje zijn impulsieve, soms onstuimige en uiterst eigenzinnige karaktereigenschappen, gingen je na een veel belovende start meer en meer in de wielen rijden. Tot ik zelfs moest ingrijpen en onze net volwassen pupil niet uit de ploeg zette, maar wel op een andere plek in de wei, gescheiden van je, op kop liet beuken om zijn krachten niet op jou kwijt te kunnen. Zwaar van slag krabbelde je terug op na een eerste serieuze aanval op je knieën die dik werden als tennisballen als gevolg van ontstekingen en overbelasting. Diverse antibioticakuren mochten niet baten...In mijn binnenste weende ik, want je zou nooit meer echt herstellen...
Van bewondering van je wonderlijke kracht in de beginjaren nam ik langzaam maar zeker afscheid van jou als mijn allersterkste ploegmaat. Je sukkelde in zoverre dat ik alleen maar kan concluderen dat je dit absoluut niet verdiende zo je ouwe dag te halen. Diep respect wat me bij de keel grijpt dat je het niet opgaf...onvoorstelbaar...Je ogen die altijd naar me zochten...je ogen die de mooiste waren...die me zoveel te zeggen hadden...me knipoogjes gaven, die altijd zonnig stonden in die markante, prachtige, ruige kop...Het was een feest voor je te mogen zorgen en je vertrouwen te delen.
Tot het moment dat het echt niet meer ging en ik de zwaarste beslissing in mijn leven moest nemen. Ik moest je uit koers halen...
Je langzaam zien vertrekken naar eeuwige rust was misschien een moedig besluit, maar het deed vreselijk veel pijn... Zoveel dat ik nog nooit zo kapot heb gezeten, steen kapot. Emoties vechten om voorrang, maar ik heb alleen maar tranen...ik kon niet anders deze maandag 24 juni '24.
Ik heb Eddy, mijn grote boef, in zijn laatste tellen beloofd terug te knokken. In iedere pedaalwenteling op de Bianchi zit een beetje kracht van hem en zijn broer wat me terug zal brengen naar een nog hoger niveau waar ik trots op ben en met elan zal etaleren. De broers zijn weer samen en dat zit in een zeer dierbaar plekje in mijn hart. Een ongekend mooie episode in mijn rit naar het 25 jarig jubileum. Ze zullen niet ontbreken op het grote feest. En daarom deze ereronde in de de vorm van een toost op de Schapenkopjes...Mijn benen zullen langzaam terug vollopen met kracht dankzij Co&Eddy...wat heb ik van jullie duizend tinten pracht en praal genoten die mijn leven onmetelijk mooi kleurden...en nog!
Die proost komt later...daar hoeft geen uitleg bij want het gemis bepaalt als vanzelfsprekend nu nog mijn ritme op de pedalen van de Bianchi...
Rust zacht grote boef...
Gustav
Geen opmerkingen:
Een reactie posten