Gustav´s #14

Op glad ijs...    ...of een scheve schaats?

Een helm op. Het meest verschrikkelijke wat ik vind op de Bianchi en zeker op de werkvloer. Blijkbaar is het allemaal nogal gevaarlijk tussen de wielen en de aardappelen. Heel terug thuis en aan de finish komen is natuurlijk het belangrijkst van al. Maar ik kan met een fiets rijden hé. Zeker buiten de koers, waar géén helmplicht heerst (in Nederland dan toch!). Bij bloedheet weer is het geen pretje onder zo'n kaasstolp te zitten en elegant is het al helemaal niet dergelijk pispotje. Als wielrenner wil je gelikt voor de dag komen en je bravoure niet laten vangen in een hondslelijk ding op je kop. Slechts in volle finales en in de bergen met snoeiharde afdalingen is het zéér verstandig wel een valhelm te gebruiken. Aankomst bergop slaat het nergens op en ga je er kapot onder. Je hart zou er van op de loop gaan als je kop verschroeit onder zo'n  kookpan in een moordende inspanning. Wat is dan veilig?

Zo zal er altijd discussie zijn en is het daardoor in koers en binnen de grote organisatie waar ik mijn boterham verdien gewoon verplicht. Gelukkig mag je op training en in je vrije tijd zelf bepalen. Bijna 25 jaar geleden waren er geen (pot)helmen en ook geen haarnetjes tot aan verplichte brillen aan toe.

Tijden veranderen, zeker in een kwart eeuw. In tijden van weleer mocht je zelfs roken op bepaalde plaatsen en een bakkie leut doen met een koek. Strak, strakker en het strakst zijn de regels nu. Veiligheidsfilmpjes kijken, safetyminutes, werkvergunningen en veel meer van dat soort regelwerk. Misschien veiliger, maar zeker niet gezelliger. Motivatie is immers de sleutel tot succes.

Bevind ik me met deze uitspraken op glad ijs? Vast en zeker! Want overal en nergens lopen veiligheidscoördinatoren rond die me iets anders in willen peperen. Werk veilig of niet! Maar als ik strikt volgens de regeltjes mijn koerskes zou moeten rijden op de Grading dalen mijn resultaten zienderogen en raak ik overtrained door veel te veel randzaken en andere zenuwslopende beslommeringen. Dan worden er geen kilometers gemaakt. Slechts gefilosofeerd. Zonder lef en inzet zit je niet vooraan om de prijzen. Word je meedogenloos weggedrumd. Een stille werkkracht wil ik niet zijn. Bijna 25 jaar geleden solliciteerde ik naar een mooi plekje binnen deze immens grote tent en zal daarom altijd mijn contract met verve proberen waar te maken. Met dien verstande dat iedere renner in een Grote Ronde altijd wel een slechte dag heeft. De benen moeten het werk doen. Gemonitord door je brein in opperste staat van paraatheid. 

Als je bang bent om te vallen, blijf dan weg uit koers of zoek iets anders, het hoort erbij. Hoe jammer én pijnlijk ook. Het is de charme en geeft extra cachet aan de bikkelharde strijd. Ik houd er enorm van. Ik zie het gevaar zéker wel, maar deins er absoluut niet voor terug. Gepokt en gemazeld door alle (tegen)slagen grijp ik de uitdagingen gretig aan. Nog altijd schadevrij kan ik met een grote lach zeggen. Nooit ziek. Geen koers of werkdag overgeslagen op slechts een paar na die je op de vingers van één hand kan tellen. Verschillende keren flink op mijn plaat gegaan in de strijd of een klein letsel opgedaan tussen de installaties, maar in feite allemaal zonder erg. Ik zeg gewoon keihard dat ik op mijn plaats zit en zelden een scheve schaats heb gereden. 

Helm en andere persoonlijke beschermingsmiddelen braaf als het moet. Ik gniffel van binnen dat iedere renner zijn eigen verhaal heeft, waarvan de details altijd een mysterie zullen zijn. Het is heerlijk dat mee te nemen en toe te passen in het dagelijks leven, maar ook tussen de grondstof die elk moment weer anders is. IJs moet glad zijn op heerlijk te kunnen schaatsen...ook met een scheve schaats kan ik pootje over en met de handjes op de rug grote slagen maken...zoals je met tijd en wijlen flink op je qui-vive zal moeten zijn op een spekgladde werkvloer van bagger en slik of andere rotte zooi...

Volgens ma had en heb ik altijd geluk. Met haar laatste glimlach die voor mij was kan ik het geluk afdwingen en met haar heilige Christoffel op zak durf ik te koersen op het scherpst van de snede, ook al zit Abraham al een tijdje in de benen. Met ongekende passie durf ik een bocht aan te vallen...overal en nergens. Koppeke erbij houden en opnieuw versnellen. Het houdt me jong...!

Begin van de zomer juni '24

Gustav