Boorolie
Het is en blijft een eeuwige discussie, pauzes op het werk én als coureur. Bakkie doen, eten. Hoe lang, wanneer en hoe vaak? In ons eigen zitje op de Grading. Hoeveel rust moet je als renner pakken om je optimaal te voelen en te presteren? Tussen de grote ritten, tijdens intensieve trainingsblokken, maar ook in de koers zelf. In onze grote organisatie ligt het mij gevoelig dat het er niet om gaat hoe je het naar je zin hebt of hoe gemotiveerd en fit je bent. Nee, het poppetje van je wordt slechts als nummer geteld in de bezetting. Daarnaast wordt er verwacht dat je in je rol schikt, je kleurt binnen de lijntjes en vooral let op je pauze. In de koers is het eten en drinken terwijl de benen de pedalen ronddraaien. Ook met een (rug)nummer, maar dan eentje die de belangrijkheid van de naam aanduidt zoals de kopman van de ploeg altijd eindigt op een één, 21, 31 etc etc. Ook op de Grading draaien de lijnen vol door, die stoppen niet voor een pauze. Allert en nooit afwezig nuttigen wij onze natjes en droogjes alsof het koers is die op niks of niemand wacht en altijd doorgaat.
Vol continu. Vanwaar dan een discussie over pauze? Een renner die goed oogt en niet met een al te vertrokken gezicht een heerlijk ritme draait heeft zijn proces/de koers onder controle en kan dan meedoen op het hoogste niveau. Zo mag, of moet, je er van uitgaan dat een ploeg die de Grading leidt en rustig in overleg is, het helemaal voor elkaar heeft een goed rendement te draaien. Fijn gezegd, dan gaat het goed! Als er volle bak gereden moet worden met het zweet tussen de bilnaat is er hommeles. Foute boel. Dan is er niet eens tijd voor pauze, dan is het afzien.
