Gustav´s #12 a, b en c

Het zwarte gat…   …de Bianchi, de Bianchi en anders niets…

Na een goede start net voor en na de Eeuwwisseling, in het begin van mijn carrière, dacht ik op rozen te zitten om te slagen in mijn dromen. De roem, de aandacht om een vedette te zijn. Het knipoogde naar me. Het liep anders…in de koers, op het thuisfront, maar ook binnen de ploeg van Lamb Weston begon ik tegen muren aan te kletteren en stond een langer verblijf flink onder druk. Vooral nu in het huidige voorjaar van ’24 de regen met bakken uit de lucht valt kan ik niet anders dan terugdenken aan mijn meest zwarte periode. Zwart als boorolie. Een periode, het zogenaamde zwarte gat, die iedere renner vreest als ie stopt. Echter, ik moest nog beginnen! Kort samengevat werd de grond onder mijn voeten weggemaaid, het contact met ouders verpulverd en de liefde explodeerde in al zijn voegen. Slechts de Bianchi kon ik uit het meest verzopen land tillen waarin ik volledig kopje onder dreigde te gaan… 

Terug naar 17 dec 2007. Het is bitter koud en donker grijs. Precies zoals ik het wil net na de afgang op de Bolspolder, thuis, uit een verrotte boerderijovername die er nooit kwam.

Gustav´s #11

Honkvast verankerd!

Of ik ooit wel eens gevraagd ben voor een andere ploeg te gaan rijden? Natuurlijk was de verleiding soms groot om te gaan. Omdat het werk leuker leek, het salaris beter of het wedstrijdprogramma meer uitdagender oogde. Inmiddels hoor ik tot het meubilair als een soort clubicoon op de Grading, alias De Nestor. Als een echte liefhebber blijf ik fanatiek doormalen. De trappers geselen gaat me nog altijd goed af. In een omgeving die me ligt. Die me op het lijf geschreven is. In de aardappelen uit mijn geliefde polder. En daarom dat ik ijverig met hand en tand mijn plekje verdedig. Alsof er een stukje van mezelf in zit. 

Ja, er kwamen en gingen vele nieuwe gezichten. Neo's, stagiaires, ervaren leden of bijvoorbeeld oudere rotten in het vak. Zo ook diverse (ploeg)leiders en andere managers in alle kleuren en geuren. Elke keer een wind uit een andere richting. Dikwijls uit een goede hoek. Maar vaker eigenlijk helemaal niet. Zodra die op de kant of op de kop begon te zeuren krijg je een vervelend onderbuikgevoel en gaat een soepel tredje over in duwen en stampen op de pedalen.

Gustav´s #10

Benen van B(r)e(s)ton!

Nu de kruitdampen zijn opgetrokken van het afscheid nemen van Abraham in een denderend klapstuk is het weer zaak snel terug in het ritme te komen. Een zwaar hoofd dat via lome benen terug in stelling wordt gebracht. Het was heroïsch tijdens mijn 25e verjaardag Abraham uit de leiderstrui te poefen aan het wiel van feestende en delende ploeg- en teamgenoten. 

Dat de prestaties niet alleen uit het brein komen en in samenwerking van collega's is maar goed ook. Want er is meer. Je moet kunnen leunen op je materiaal en toch vooral vertrouwen erin hebben. Onder mijn kontje zit het met de Bianchi wel goed. Snel, sterk en, voor koersbegrippen niet onbelangrijk, heel erg licht. Of 'ze' mooi is, dat is natuurlijk persoonlijke smaak...

In onze plant is in de loop der jaren (enorm) geïnvesteerd in het aardappelverwerkingsproces om bij te blijven in concurrentie. Strijd te kunnen blijven leveren om puike resultaten te blijven scoren met ook nieuwe producten. Het liefst natuurlijk aan de top. De bedrijfsgrootte is verdubbeld evenals de productiecapaciteit.

Gustav´s ronde #9

(Renners)pensioen lang niet 'In Zicht'!

De kop is er al flink afgetikt in deze voor mij ultra mooie en uiterst bijzondere Jubileumronde. De etappes kletsen door de wielen van de Bianchi, de ene nog mooier dan de ander. De finale op 15 november is nog ver weg. Nog niet in zicht. Zo denk ik ook niet eens na over mijn pensioen en zeker niet aan stoppen met renner zijn. De Bianchi gaat nog lang niet aan de wilgen. En werkschoenen draag ik nog altijd veel liever dan zondagse. 

Zo gezegd. De schoentjes moeten stevig aangetrokken. Want deze etappe is een hele zware. Misschien wel de zwaarste in ons vak. De ploegentijdrit. Kop over kop, niet verzaken in een aflossing en geen verslapping. Maximaal het gaspedaal in. Terugval in tempo van de inspanning op de pedalen is zoals het terugnemen van input in beide productielijnen in het proces. Dat kost tijd en komt duur te staan aan het einde van de rit. Watts moeten er weggetrapt worden gelijk het wegstampen van tonnen aan productie. Onder in de beugel, de kin op de stuurpin. Mijn ploeg op de Grading draait als een geolied machientje. We nemen over van elkaar op momenten daar waar we goed (in) zijn. Elkaar bijstaan om een moordend ritme te blijven ontwikkelen. Een prachtige waaier om eenieder uit de wind te houden. Een gevreesde discipline.

Gustav´s ronde #8

Afscheid nemen...           'In memoriam'

Iedere Grote Ronde kent zijn rustdag(en). Een verplichte snipperdag in feite. Voor de één geliefd, voor de ander een gruwel. De meesten slapen uit, ontvangen hun geliefden, verslinden een boek of doen simpelweg niks. Er zijn altijd ploeggenoten die gewoon de fiets opstappen om in het ritme te blijven. Andere collega's binnen de ploeg die lekker weekend pakken of toch elders doorwerken om een beetje bezig te zijn. Omdat stilzitten ook niet echt in mijn vocabulaire voorkomt ga ik juist deze eerste rustdag in de Giro aangrijpen om een eigen ontspannen doch stevig ritje te rijden. Gedegen de pedalen draaiend in een fraaie cadans op een in topvorm zijnde Bianchi. Ronduit genieten. De zon schijnt uitbundig, het is warm. De armen en benen gebruind en in de olie als een echte renner wat me ontzettend veel vertrouwen geeft. Want ik zit nog in koers op een fantastische plek die ik lang vol wil houden. Vooral in mijn huidige ploeg op de Grading.

De rit gaat zeker wel ergens naar toe. Naar een gedenksteen van plots weggerukte mensen in het leven. Om stil te staan bij ploeggenoten en collega's die ik in bijna 25 jr verloren ben.

Gustav´s ronde #7

Bij het begin beginnen...

Iedere rit in een Grote Ronde, wedstrijd of race kent zijn start, aftrap of openingszet. De koers begint vaak geneutraliseerd achter de wagen van de koersdirectie om dan na een kilometertje of wat weggeschoten te worden.

Het gehele aardappelgebeuren kent zijn start in een ander veld. Jaargetijden spelen een belangrijke factor niet alleen in koers maar dan toch zeker in het land. Alles valt of staat bij het weer. De koers opent zijn nieuwe kalender in de voorjaarsklassiekers. Evenals in aardappelwonderland absoluut de mooiste tijd van het jaar. De lente! De maand mei voorop. Met de Primavera dan al door de wielen gekletterd in het monument Milaan San Remo gevolgd door Vlaanderens Mooiste en natuurlijk de klassieker der klassiekers Parijs Roubaix op zijn onvervalste kinderkoppen zullen de pootaardappelen de grond in gaan om te groeien en te bloeien naar nieuwe uitdagingen. In de afgelopen winter zal, net als op de Bianchi, de basis moeten zijn gelegd om in vorm te geraken voor toekomstige denderende resultaten. De nieuwe kalender wordt gemaakt in de winter is een algehele stelregel. De kleigrond is geploegd en wacht. Rust, het hoofd leegmaken, motivatie kweken en er weer loeihard voor gaan in opbouw naar nieuwe ronden, nieuwe kansen.

Gustav´s ronde #6

De hongerklop!           Bevoorrading essentieel...

Hol, leeg en vooral compleet van de wereld. Uitgepierd. Finaal de controle over jezelf kwijt. Zelfs de Bianchi niet meer stevig vast in de trillende handen. De armen slap en als rietjes bevend. Pedalen amper rond kunnen krijgen door pure pap in de benen. Slechts één gedachte pijnigt het zwaar geteisterde denkvermogen tot onder in de tenen. Eten! Om terug wat energie te krijgen in het zo verschrikkelijk uitgewoonde en, zo bar en baars het voelt, bevend en haast schokkende lijf. De suikerspiegel tot een onmetelijke diepte door de ondergrens gekelderd. Welke renner heeft 'm niet gehad in zijn carrière met trainen of in de koers!? De hongercrisis. 

Van nietige coureur tot de meest grote vedetten van de weg, allemaal moesten ze er een keer aan geloven, er aan kapot gaan. Breukink in de Giro, Van der Poel op het WK en zelfs Mercx de kannibaal ging op een hoop als een zielig mensje. Sterven, veel erger dan in een moordende inspanning. De hamers die je in willen mokeren nooit meer op de fiets te stappen timmeren dit voornemen niet eens meer als een projectie voor je ogen, zelfs dat niet. Zo ongekend leeg. Natuurlijk, ook ik ging als een lijk eens ten prooi...

Gustav´s ronde #5

Duizend bommen en granaten...!!!

Met bijna 25 jr dienstverband en vele duizendenden kilometers op de teller mag je weten hoe de koers in elkaar steekt. De etappes zijn in de loop der jaren nauwelijks veranderd in profielen. Dan gaat het slechts om details. Omdat we juist daar goed in zijn om deze feilloos onder de wielen door te jagen hebben we er ons beroep van gemaakt. Links- of rechtsom, het beoogde resultaat zal in onze tak van sport als ingevroren product in het zakje moeten komen. Ieder label heeft zijn eigen specificaties zoals iedere etappe in een Grote Ronde zijn eigen karakteristieken heeft. Een uitdaging? Ja en nee. Ons vak leert ons dat na iedere bocht het gevaar om de hoek kan liggen. Het aardappelverwerkingsproces kent een lange weg met veel kronkelingen en passages waarin het mis kan gaan als ook iedere rit die het peloton voorgeschoteld krijgt. Maar er schuilt meer gevaar. In het proces zelf en niet op de weg waar de renners over koersen. Voor velen komt dit gevaar uit onverwachte hoek. Want: explosiegevaar! 

De deelnemerslijst van elke etappe op de Grading verraadt uit welke richting de wind waait. Soms geeft de grondstof die aangeleverd wordt nog net geen klokkenspel door de regen aan granaatscherven die de magneet opvangt om ijzerdelen te verwijderen. Zelfs mortieren die nog helemaal gaaf zijn.

Gustav’s ronde #4

Op een eilandje...

Als ploeg opereren we graag in de luwte. Enkel op de voorgrond als de prijzen verdeeld worden. Misschien wel de belangrijkste reden dat ik voor deze werkplek koos. Ver van rompslomp en voortdurende bemoeienissen in een soort voortdurende controle van ploegleiders of auditers. Daar word ik absoluut niet beter van. Sterker, daar ga je van achteruit rijden en mis je de slag als het er wel toedoet, omdat je simpelweg niet op zit te letten door afleidende zaken die meestal niets toevoegen aan onze eigen tactiek op de Grading.

De Grading is als een eilandje. Op afstand gelegen van de rest van het gebeuren. Geweldig. Mijn karakter komt zo het best tot zijn recht. Een grote ploeg herbergt sprinters, klimmers en bijvoorbeeld tijdrijders. Specialisten ergens in. De kleine kern binnen dit grote orgaan die draait op de Grading zijn allrounders. We slaan toe op momenten dat de koers in een definitieve plooi valt. Voelen precies aan wie op dat moment de beste benen heeft om tot het perfecte eindresultaat te komen. Elkaar uit de wind houden...de gouden formule in een op hol geslagen meute.

Gepokt en gemazeld als ervaren krachten in het veld nemen wij iedere etappe voor onze rekening. Getrucked, handig en soms leep als renners die ieder een eigen verhaal hebben in koers.

Op eiland Tiengemeten hadden de boeren ook meer vrij baan in hun doen en laten binnen de algehele regels van het grote spel. Het voelt zo lekker om vrij te zijn.