Gustav´s #17

Plaatselijk favoriet...

Dat ik goed ben is geen enkele twijfel. Maar de piek van mijn absolute topvorm mag niet, maar moet nu tot een explosie komen. Waarom? Het is (eind) juli. De Tour nadert zijn ontknoping en de zomer van 2024 barst dan toch uit zijn voegen. De zon staat (eindelijk!) 6 hoog aan de lucht en de temperatuur laat het kwik de thermometer uit knallen. Kortom de tarweoogst staat op de kalender. De mooiste oogst van het jaar. Een koers met een gouden griffel aangekruist in mijn Rondeboek richting mijn 25 jarig Jubileum. Deze hoogstaande rit kan alleen doorgaan met super mooi weer. Hóógzomer. En daarom is het zo lastig pieken, precies dan het allerbeste van jezelf te zijn. Want niets zo onvoorspelbaar als het weer.  Loerend en azend op een dag dat je veel meer kan dan gewoonlijk...dat je ver boven jezelf uitstijgt...één dag dat alles meezit...een dag niet eender als alle andere.

Voor eigen publiek in eigen huis. Elk jaar opnieuw. In mijn huidige ploeg dus alweer voor de 25e keer. Koers voor eigen volk als in een thuiswedstrijd maakt nerveus, de druk die je voelt door niet te mogen falen. Schoon volk ook, want warm en dus schaars gekleed, daar heb ik natuurlijk ook oog voor.

Gustav´s #16

Parijs is nog ver...

In 'Mijn Grote Ronde' naar het 25 jarig jubileum is er natuurlijk iedere zomer de aller der Grote Rondes van het jaar: De Tour, La Grande Boucle, de Ronde van Frankrijk. De strijd om het Maillot Jaune, het magische Geel, de gele trui, felbegeerd en uniek van allerhoogste sportwaarde. Al voor de 25e keer pak ik 'm mee, steeds geselecteerd als kopman binnen de ploeg. Want aanspreekpunt, ervaringsdeskundige en met de meeste kilometers door de trappers moet ik ieder jaar 3 weken in bloedvorm verkeren, attent en messcherp zijn. Presteren! Onder sociale druk van ongekende leek tot ware kenner. Misschien daarom wel uiterst prikkelbaar. Een renner heeft wedstijdspanning. In de belangrijkste Ronde van het jaar, de Tour, loopt deze hoog op in iedere vezel van het uiterst afgetrainde en zwaar beproefde rennerslijf. Met een kop totaal gefocust op bizar zware inspanningen, afzien en overeind blijven.

Het blijft een passie in deze tijd van het jaar op mijn best te zijn de Bianchi met het grootste elan in snelheid over de wegen te jakkeren.

Gustav´s #15

Uit koers genomen...      ....In Memoriam: Eddy (&Co)

Grote Wollige Vriend(en)

Je blessure werd je noodlottig. De benen, je voorpoten beter gezegd, konden niet meer wat je wilde. Kilometers maken. Je wilde nog zó graag. Geen minuut in je leven vond je het niet plesant dat ik er voor je was. Niet als kopman, maar als je baasje, maar liever zeg ik als je maatje. Als piepjong veel belovend talent kwam je in mijn ploeg. Samen met je broer, Co'tje, ook zo'n klasbak. Met je nukken van een almaar sterker wordende ram genoot ik volle bak van mijn koerskapitein(en) in de wei. We gingen van de ene grote koers in een andere nog veel grotere Ronde. Oppassen als je weer eens als een dolle met je krachten ging smijten. Uitzonderlijk sterk en vierkant geblokt zonder een gram vet, één bonk spier. Laveren achter je immens brede rug was een kunst op zich. Naarmate je wat ouder werd en het onbesuisde er wat af was bloeide je op tot mijn super favoriet. Een grote (knuffel)beer. 

Tot een eerste mokerslag volgde toen je broer plots wegviel met nierfalen.

Gustav´s #14

Op glad ijs...    ...of een scheve schaats?

Een helm op. Het meest verschrikkelijke wat ik vind op de Bianchi en zeker op de werkvloer. Blijkbaar is het allemaal nogal gevaarlijk tussen de wielen en de aardappelen. Heel terug thuis en aan de finish komen is natuurlijk het belangrijkst van al. Maar ik kan met een fiets rijden hé. Zeker buiten de koers, waar géén helmplicht heerst (in Nederland dan toch!). Bij bloedheet weer is het geen pretje onder zo'n kaasstolp te zitten en elegant is het al helemaal niet dergelijk pispotje. Als wielrenner wil je gelikt voor de dag komen en je bravoure niet laten vangen in een hondslelijk ding op je kop. Slechts in volle finales en in de bergen met snoeiharde afdalingen is het zéér verstandig wel een valhelm te gebruiken. Aankomst bergop slaat het nergens op en ga je er kapot onder. Je hart zou er van op de loop gaan als je kop verschroeit onder zo'n  kookpan in een moordende inspanning. Wat is dan veilig?

Zo zal er altijd discussie zijn en is het daardoor in koers en binnen de grote organisatie waar ik mijn boterham verdien gewoon verplicht. Gelukkig mag je op training en in je vrije tijd zelf bepalen. Bijna 25 jaar geleden waren er geen (pot)helmen en ook geen haarnetjes tot aan verplichte brillen aan toe.

Gustav´s #13

Interesseert me geen biet...!

Heel de wereld bestaat uit getallen. Pak het nummer van dit verhaal, 13. En wat zeggen we dan: ongeluksgetal. Zie bijvoorbeeld vrijdag de 13e. Zoals de titel al aangeeft van dit stukje interesseert het mij eigenlijk geen ene biet. Veel draait hier natuurlijk om (bij)geloof. En juist daar geloof ik niet in. Renners die hun rugnummer 13 omdraaien, leeftijden van Abraham/Sara...allerlei lustrums en statistieken. Tsja, allemaal aardig of interessant, ik geloof meer in toeval.

Toch ontkom ik niet aan de wet der getallen, zie de etappekoers naar mijn jubileum van...25 jaar. En vorig jaar natuurlijk die Abrahamstour in...50 grandioze etappes in plaat en zijn verhaal...

Veel wordt vastgelegd in getallen. Steeds meer lijkt het wel. Teveel. Want het gevoel en denkwerk wordt   bijna verbannen en op de automatische piloot overgeschakeld met hightech. We gebruiken en trainen daardoor ons (volle) brein te weinig en dreigen vast te roesten in (onze) creativiteit. Stilstand is achteruitgang. Op de Bianchi werden ook snelheden, hartslagen en afstanden gemeten tot aan cadans en gebruikte kcal'n aan toe.

Gustav´s #12 a, b en c

Het zwarte gat…   …de Bianchi, de Bianchi en anders niets…

Na een goede start net voor en na de Eeuwwisseling, in het begin van mijn carrière, dacht ik op rozen te zitten om te slagen in mijn dromen. De roem, de aandacht om een vedette te zijn. Het knipoogde naar me. Het liep anders…in de koers, op het thuisfront, maar ook binnen de ploeg van Lamb Weston begon ik tegen muren aan te kletteren en stond een langer verblijf flink onder druk. Vooral nu in het huidige voorjaar van ’24 de regen met bakken uit de lucht valt kan ik niet anders dan terugdenken aan mijn meest zwarte periode. Zwart als boorolie. Een periode, het zogenaamde zwarte gat, die iedere renner vreest als ie stopt. Echter, ik moest nog beginnen! Kort samengevat werd de grond onder mijn voeten weggemaaid, het contact met ouders verpulverd en de liefde explodeerde in al zijn voegen. Slechts de Bianchi kon ik uit het meest verzopen land tillen waarin ik volledig kopje onder dreigde te gaan… 

Terug naar 17 dec 2007. Het is bitter koud en donker grijs. Precies zoals ik het wil net na de afgang op de Bolspolder, thuis, uit een verrotte boerderijovername die er nooit kwam.

Gustav´s #11

Honkvast verankerd!

Of ik ooit wel eens gevraagd ben voor een andere ploeg te gaan rijden? Natuurlijk was de verleiding soms groot om te gaan. Omdat het werk leuker leek, het salaris beter of het wedstrijdprogramma meer uitdagender oogde. Inmiddels hoor ik tot het meubilair als een soort clubicoon op de Grading, alias De Nestor. Als een echte liefhebber blijf ik fanatiek doormalen. De trappers geselen gaat me nog altijd goed af. In een omgeving die me ligt. Die me op het lijf geschreven is. In de aardappelen uit mijn geliefde polder. En daarom dat ik ijverig met hand en tand mijn plekje verdedig. Alsof er een stukje van mezelf in zit. 

Ja, er kwamen en gingen vele nieuwe gezichten. Neo's, stagiaires, ervaren leden of bijvoorbeeld oudere rotten in het vak. Zo ook diverse (ploeg)leiders en andere managers in alle kleuren en geuren. Elke keer een wind uit een andere richting. Dikwijls uit een goede hoek. Maar vaker eigenlijk helemaal niet. Zodra die op de kant of op de kop begon te zeuren krijg je een vervelend onderbuikgevoel en gaat een soepel tredje over in duwen en stampen op de pedalen.