Gustav´s ronde #6

De hongerklop!           Bevoorrading essentieel...

Hol, leeg en vooral compleet van de wereld. Uitgepierd. Finaal de controle over jezelf kwijt. Zelfs de Bianchi niet meer stevig vast in de trillende handen. De armen slap en als rietjes bevend. Pedalen amper rond kunnen krijgen door pure pap in de benen. Slechts één gedachte pijnigt het zwaar geteisterde denkvermogen tot onder in de tenen. Eten! Om terug wat energie te krijgen in het zo verschrikkelijk uitgewoonde en, zo bar en baars het voelt, bevend en haast schokkende lijf. De suikerspiegel tot een onmetelijke diepte door de ondergrens gekelderd. Welke renner heeft 'm niet gehad in zijn carrière met trainen of in de koers!? De hongercrisis. 

Van nietige coureur tot de meest grote vedetten van de weg, allemaal moesten ze er een keer aan geloven, er aan kapot gaan. Breukink in de Giro, Van der Poel op het WK en zelfs Mercx de kannibaal ging op een hoop als een zielig mensje. Sterven, veel erger dan in een moordende inspanning. De hamers die je in willen mokeren nooit meer op de fiets te stappen timmeren dit voornemen niet eens meer als een projectie voor je ogen, zelfs dat niet. Zo ongekend leeg. Natuurlijk, ook ik ging als een lijk eens ten prooi...

Gustav´s ronde #5

Duizend bommen en granaten...!!!

Met bijna 25 jr dienstverband en vele duizendenden kilometers op de teller mag je weten hoe de koers in elkaar steekt. De etappes zijn in de loop der jaren nauwelijks veranderd in profielen. Dan gaat het slechts om details. Omdat we juist daar goed in zijn om deze feilloos onder de wielen door te jagen hebben we er ons beroep van gemaakt. Links- of rechtsom, het beoogde resultaat zal in onze tak van sport als ingevroren product in het zakje moeten komen. Ieder label heeft zijn eigen specificaties zoals iedere etappe in een Grote Ronde zijn eigen karakteristieken heeft. Een uitdaging? Ja en nee. Ons vak leert ons dat na iedere bocht het gevaar om de hoek kan liggen. Het aardappelverwerkingsproces kent een lange weg met veel kronkelingen en passages waarin het mis kan gaan als ook iedere rit die het peloton voorgeschoteld krijgt. Maar er schuilt meer gevaar. In het proces zelf en niet op de weg waar de renners over koersen. Voor velen komt dit gevaar uit onverwachte hoek. Want: explosiegevaar! 

De deelnemerslijst van elke etappe op de Grading verraadt uit welke richting de wind waait. Soms geeft de grondstof die aangeleverd wordt nog net geen klokkenspel door de regen aan granaatscherven die de magneet opvangt om ijzerdelen te verwijderen. Zelfs mortieren die nog helemaal gaaf zijn.

Gustav’s ronde #4

Op een eilandje...

Als ploeg opereren we graag in de luwte. Enkel op de voorgrond als de prijzen verdeeld worden. Misschien wel de belangrijkste reden dat ik voor deze werkplek koos. Ver van rompslomp en voortdurende bemoeienissen in een soort voortdurende controle van ploegleiders of auditers. Daar word ik absoluut niet beter van. Sterker, daar ga je van achteruit rijden en mis je de slag als het er wel toedoet, omdat je simpelweg niet op zit te letten door afleidende zaken die meestal niets toevoegen aan onze eigen tactiek op de Grading.

De Grading is als een eilandje. Op afstand gelegen van de rest van het gebeuren. Geweldig. Mijn karakter komt zo het best tot zijn recht. Een grote ploeg herbergt sprinters, klimmers en bijvoorbeeld tijdrijders. Specialisten ergens in. De kleine kern binnen dit grote orgaan die draait op de Grading zijn allrounders. We slaan toe op momenten dat de koers in een definitieve plooi valt. Voelen precies aan wie op dat moment de beste benen heeft om tot het perfecte eindresultaat te komen. Elkaar uit de wind houden...de gouden formule in een op hol geslagen meute.

Gepokt en gemazeld als ervaren krachten in het veld nemen wij iedere etappe voor onze rekening. Getrucked, handig en soms leep als renners die ieder een eigen verhaal hebben in koers.

Op eiland Tiengemeten hadden de boeren ook meer vrij baan in hun doen en laten binnen de algehele regels van het grote spel. Het voelt zo lekker om vrij te zijn.

Gustav´s ronde #3

Als een dijkwerker op de Brabantse Wal!

It's showtime. Eindelijk. Droog en zonnig. Oftewel: in de korte mouwtjes en de Bianchi op zijn meest elegant.  

Dat een etappe op voorhand een makkie lijkt te zijn komt niet altijd uit. Horrordiensten of monsterritten...ze zitten er altijd tussen. Soms voel je de bui (letterlijk) hangen. De rug moet gekromd, de handen stevig in de beugel en moeten de koppen bij elkaar gestoken worden zonder al te veel woorden. Kortom: er moet gereden worden, de grote plaat erop!

Soms is de storing zo onvoorstelbaar dat het lijkt of we letterlijk een bergetappe aan het rijden zijn op de Grading tijdens het lossen, wassen en sorteren van de vele vrachten aardappelen. Om de plooien glad te strijken is meest handwerk wat rest. Stoempen op de pedalen om gaten dicht te rijden om in de eerste waaier te blijven nu de wind plots woest uit de verkeerde richting brult. Geen tijdverlies oplopen, want 'downtime' in het proces willen we niet aangesmeerd krijgen. 

Gustav´s ronde #2

Alle gekheid op een vorkje...

Luisteren, aanpassen en kleuren binnen de regels van mijn nieuwe ploeg in de eerste maanden van 2000. Een strakke, grote, internationale organisatie met een immens bestuursorgaan en management gedragen door een grote groep aandeelhouders. Omdat ik zo ongeveer uit een éénmansploeg kwam was dit op zijn zachtst gezegd even wennen. 

Niet zomaar in de pedalen klikken ergens in een hoog genoteerde ronde, dan kop onder in de beugel en vol de Bianchi geselen zonder op- of omkijken in drang naar een spraakmakende uitslag. Bewijzen en verdienen dat je uitverkoren wordt voor een contract en verlenging daarvan. Nee, nee, niets van dit. Het is vanaf nu ploegoverleg, allerlei data evalueren en afspraken maken hoe de komende opdracht te werk te gaan. En vergeet niet dat veiligheid boven alles staat: werk veilig of niet! Niet alleen koersen met de benen met een groot hart, maar vanaf nu ook met het koppeke. Met een plan.

In mijn ogen is het altijd koers. Er moet immers toch gewoon gewerkt worden. Risico's nemen om de beste te zijn, soms op het randje van de grens, net niet er overheen.

Grote trukendoos van Rutte, wil geen antwoord geven op vragen Van Houwelingen...

In het debat over de Europese top wringt demissionair premier zich in allerlei bochten om de kritische vragen van Pepijn van Houwelingen niet te beantwoorden. Hoe ver willen we gaan in deze oorlog, hoe zit het nu precies met Nord Stream?

Gustav’s ronde #1

Proloog...

De appel valt niet ver van de stam!

Het jaar 1999 loopt op zijn einde en ook een eeuwwisseling komt eraan. Prachtige momenten in het verschiet. Toch zit ik zelf in een soort status quo. De Giant is ingeruild voor mijn eerste nieuwe Bianchi. De trappers draaien. De benen zijn meer dan oke. Echter de supermotivatie vlakt af. En dat voelt niet goed. Want een coureur wil scherp staan. Altijd. Het is niet de wedstrijdspanning die toeneemt, als wel de druk thuis in de liefde gekoppeld met de sores van de overname van de ouderlijke boerderij. Ook van mijn huidige ploeg op het werk in het aardbeienselectiebedrijf heb ik al afscheid genomen. Een prachtige episode die ik koester waarin ik veel geleerd en de basis heb gelegd in mijn ontwikkeling voor mijn latere carriëre...al is die term een groot woord vanwege het feit dat het, kort en bondig samengevat, anders is gelopen...

Een nieuwe ploeg is waar ik letterlijk naar solliciteer. De onzekerheden die zich opstapelen wil ik tackelen door me vast te leggen in een grote en stabiele organisatie. Als de trappers niet meer rondgaan krijg ik het heel erg zwaar...Danisco is mijn nieuwe ploeg. De voorloper van het huidige Lamb Weston gevestigd in Bergen op Zoom. Een contract voor onbepaalde tijd is al snel door de wielen gekletst, de resultaten zijn goed. Het begrip ploegchef, laat staan kopman, is dan lang niet aan de orde. Ik ben gewoon blij dat mijn gedachten terug in de goede richting komen. De lust en mijn zin om te koersen en me te verbeteren is een belangrijke factor in mijn geluk in het leven: vrij in een grote ruimte!