Vakantie mei/juni 2011

AO in 1 avond

Hoe snel ontwikkel je een nieuwe opleiding?

In deze cyclus over 25 jaar mbo ict onderwijs heb ik u al een aantal malen verteld over het ontstaan van een compleet nieuwe set ICT-opleidingen.

ECABO-collega Hans Blankendaal en ik mochten zo rond de eeuwwisseling, in opdracht van de Risseeuw Taskforce, de kar trekken om de toenmalige ICT opleidingen om te vormen naar een transparante en compacte set modern en competentiegericht geheel.

Oeps; 1 vergeten

Al bij al heeft dat traject wel minimaal een jaar in beslag genomen maar soms moesten zaken ook snel geconcretiseerd worden. Nadat alle opleidingen zoals de ICT beheerder, de Netwerkbeheerder en de Medewerker beheer ICT tot op de laatste punt en komma waren beschreven kwamen we tot de conclusie dat we heel snel ook nog de opleiding tot Applicatie ontwikkelaar af moesten ronden.

Nou is snel in onderwijsland een relatief begrip maar in dit geval moest er de volgende morgen een 'definitief' concept  voorgelegd worden aan de stuurgroep mbo Taskforce ICT. Dus dan maar een avondmaaltijd besteld en de beveiligingsdienst gebeld dat het pand niet op het gebruikelijke tijdstip afgesloten mocht worden.

Om ca. 21.00 diezelfde avond 'stond' de nieuwe opleiding Applicatie ontwikkelaar er en de volgende dag werd het concept in grote lijnen goedgekeurd door de verantwoordelijke stuurgroep.

Conclusie: Soms, helaas heel soms, kan het snel gaan in onderwijsland.

Mijn mooiste (?) voetbalmoment

Dit had mijn mooiste voetbaldag moeten worden

We schrijven april 1971. Mijn laatste jaar in de A-jeugd van voetbalclub S.C. Kruisland. Als klein dorps clubje hadden we het eindelijk voor elkaar. Een generatie best goede voetballers die een heel seizoen best goed samen speelden en meer dan de nodige puntjes haalden.

En dan naar de beslissende wedstrijd in Stampersgat tegen de Schutters. Nou die Schutters stonden die dag zeker niet te schutteren. 'Wij' hadden aan een gelijkspel genoeg om kampioen te worden maar dat verliep dus niet geheel volgens plan. In no time stonden we met 2-0 achter dus het werd een hele opgave om toch nog dat puntje te pakken en sinds tientallen jaren weer eens een A-team van het pietluttige Kruisland kampioen te maken.

Uw verslaggever was, ook in die tijd maar een beperkte voetballer maar onze absolute ster Marijn Valkenburg zorgde ervoor dat we allemaal een stuk beter acteerden dan dat we werkelijk in onze mars hadden.

Publicatie uit het 'Pompke", toenmalig weekblad van Kruisland.

In die nachtmerries van mij vergelijk ik die wedstrijd voor het gemak altijd maar met de Oranje-finale in 1974: De hele tweede helft waren we beter, veel beter maar meer dan de aansluitingstreffer wilde niet vallen.

Tot die laatste minuut: Natuurlijk weer een wervelende actie van Marijn die een perfecte voorzet gaf. Ik stond op niet meer dan 1 meter van de doellijn en de beste kopper van ons team, Ton Hagen stond pal achter me. Met z'n tweeën, totaal ongedekt, hadden we dus de kans van ons leven om kampioen te worden. Op het veld is me dat overigens nooit gelukt. Nou heb ik niet echt veel voetbalkwaliteiten maar koppen is toch wel één van m'n zwakste competenties. Zoals de verslaggever weergeeft kop ik rakelings over. Als ik het me goed herinner moet dat nog een hele prestatie zijn geweest om van zo dichtbij toch nog over te koppen. Als ik het overgelaten had aan mijn ploeggenoot was het een 100% goal geweest.

Dus: Geen kampioen en enkele decennia later word ik er nog wel eens wakker van, badend in het zweet.

Onderstaand mijn teamgenoten uit dat jaar 1970-1971:

C. Wezenbeek (Christ?)
W. de Groen (Wim?)
K. Ruyten (Kees)
R. Luyks (Rini)
P. van Loon (?)
P. Rademakers (Peter)
W. Lauwrijssen (Willie)
J. de Groen (Jan?)
K. de Groen (Kees)
M. Valkenburg (Marijn en even René)
T. Hagen (ton)
R. v.d. Bergh (Rini?)
K. Vergouwen (Kees?)
N. Loos (Noud, mijn neef)
Voetballen zullen we samen wel niet meer kunnen maar erover praten des te meer. Dus als jullie je geroepen voelen om te reageren.... Graag!

Update oktober 2011:

Inmiddels heeft de eerste teamgenoot zich gemeld. Maar dit is nog te weinig voor een reünie.

Wat heeft u met onze zoon gedaan?

Daar schrik je dan toch van......

Het was omstreeks 1994 en ik was toen werkzaam op de 'Beschermde Praktijk Omgeving' (BPO) van Stichting BOVA, vestiging Breda. Zo'n BPO was een schakel in het leerlingwezen waarbij deelnemers aan een Informatica-opleiding 'beschermd' de overgang konden maken van theorie (op de Streekschool) naar de praktijk (het leerbedrijf. gedurende 3 a 5 maanden verbleven de deelnemers dan ca 2 1/2 dag per week in de BPO om te werken aan zo authentieke mogelijke praktijkopdrachten.

Midden in zo'n tranche, waarbij 3 a 4 groepen van ca. 20 deelnemers al roulerend de ruimte gebruikten werd er aangebeld en één van de deelnemers begeleidde (als onderdeel van z'n receptiedienst) een vader en moeder naar me toe, vergezeld van een redelijk timide ogende jongen van een jaartje of 18.

Laten we hem voor het gemak Anton noemen.

Dus ja, als kantoormanager van dienst heet je de ouders en Anton dan welkom en vraag je naar de reden van hun komst.

Nou, zeiden vader en moeder: We zijn eigenlijk ten einde raad wat Anton betreft. Hij heeft al zeker 4 scholen versleten en overal waar hij een paar maanden verblijft maakt hij het zo bont dat hij elke keer opnieuw van school wordt gestuurd. Hij spijbelt, Hij toont voortdurend een volledige desinteresse en het punt waarbij we de grip op deze jongen verliezen is eigenlijk al verstreken. En nu hebben we via via gehoord dat het opleidingssysteem dat hier gehanteerd wordt, misschien wel iets voor Anton zou kunnen zijn. Praktijkgericht en met opdrachten die herkenbaar zijn voor het beroep waarvoor je leert. En bovenal hebben we gehoord dat hier binnen een redelijk strak regiem gewerkt wordt.

Tsja, antwoordde ik; Fijn om te horen dat we via via positieve reacties krijgen maar... ervaring met een jongen zoals jullie je zoon beschrijven, hebben we eigenlijk niet. Maar, Anton, wat vind jij hiervan?

jsw

Nog steeds schuchter en redelijk obligaat antwoordde Anton dat hij het hier ook wel (weer eens) wilde proberen. Dat vond ik natuurlijk niet genoeg! Beste Anton, als je echt, ja echt geïnteresseerd bent in de opleidingen die wij hier aanbieden en het concept van leren -> praktijksimulatie -> beroepspraktijk en daarvoor ook echt gemotiveerd bent dan willen we je hier, onder strikte voorwaarden, wel een kans geven. Een van de belangrijkste voorwaarden is dat je zelfstandig werkt en dat wij als praktijkopleiders absoluut geen politieagent willen gaan spelen. "Het is jouw leven en het is jouw opleiding en jijzelf en niemand anders dan jezelf is verantwoordelijk voor de invulling daarvan, te beginnen met een goede beroepsopleiding"

Zo gezegd, zo gedaan en na een paar administratieve handelingen mocht Anton de volgende dag om 8.30 beginnen met z'n opleiding tot Applicatie Beheerder. Anton meldde zich netjes op tijd en zette zich, na introductie in de groep, aan z'n toebedeelde opdrachten.

Anton paste zich eigenlijk vrij snel aan aan de werkwijze en binnen de kortste keren was hij een volwaardig goed functionerend lid van de groep. Na een week dacht ik nog eens terug aan de beangstigende woorden van vader en moeder: "Zou deze jongen nou zo goed toneel kunnen spelen en misschien een dubbelleven leiden?" "Wanneer is het nieuwe eraf en vervalt Anton weer in z'n oude gedrag dat gaat zorgen voor z'n volgende misstap?

Wat wel opviel is dat hij trouw elke morgen al om 8.15 voor de deur stond te wachten om binnen te mogen. Z'n motivatie werd beter en beter zichtbaar.

Tot na een week of 3 de telefoon ging en moeder aan de lijn was. Ze viel met de deur in huis: "Meneer, wat heeft u met onze zoon gedaan?

Dat was schrikken want het leek of Anton nu blijkbaar in zijn thuissituatie volledig was doorgeslagen. Maar voor ik verder kon vragen ging moeder verder: "We herkennen Anton niet meer terug, Hij komt meteen na z'n 'werkdag' bij jullie naar huis, hij gaat naar z'n kamer om te studeren, hij praat met ons over zijn opleiding en hij heeft weer lol in het leven"

Die berichten van moeder stemden mij wel heel erg vrolijk. Anton heeft z'n opleiding met glans afgemaakt en is dus in het bezit van een MBO-ICT-diploma. Helaas ben ik hem daarna uit het zicht verloren maar ik vertrouw erop dat hij nu, misschien wel als ICT manager bij een ICT-bedrijf, iets heel moois van z'n (werkzame) leven heeft gemaakt.

Anton is een fictieve naam maar mocht de echte 'Anton' zich in dit verhaal herkennen dan is hij natuurlijk van harte uitgenodigd om contact met me op te nemen en te vertellen wat er van hem geworden is.

NB: Anton werd destijds mede begeleid door mijn toenmalige en ook nu nog huidige collega Hans Blankendaal.

Terug van vakantie

En we zijn weer thuis! Heerlijk

Weken zie je uit naar een, zoals je zelf vindt, welverdiende vakantie. En eindelijk is het dan zover. 1 september vertrokken we met de caravan naar de zon; bestemming onbekend.

De eerste avond kwamen we uit bij een camping bij Nancy. We herkenden de camping omdat we daar zo'n 15 jaar geleden ook onze oude sleurhut al eens een nachtje hadden gestald. Destijds was dat onze eerste overnachting in en met een caravan.
De volgende dag weer maar eens zo'n 500 km gesleurd. We zaten nu zo'n 100 km onder Lyon en dachten een mooie camping gevonden te hebben. Wat bleek: in het naseizoen bleek de camping overvallen te worden door hordes bridge-liefhebbers die zich de gehele dag voorbereidden op een stil en geconcentreerd potje kaarten in de avond. Eenmaal de laatste kaart gelegd spoedde iedereen zich naar bed en daar stonden we dan met ons pilsje in de hand. Gelukkig was er toch nog 1 stel te overreden om een praatje met ons te maken.

2 Nachten laten trokken we door, nog steeds met onbekende bestemming. Gelukkig was de temperatuur inmiddels gestegen naar het voor ons absolute minimum (25gr. C.). In ons achterhoofd zaten 3 eindbestemmingen: De Cote d'Azur (Cannes / Monaco / Juan Les Pin), Het Gardameer waar we vorig jaar een mooi nazomerplekje hadden ontdekt (Lasize) of toch richting de Costa Brava in España? In de buurt van Valence gingen we rechtsaf en het werd dus de Costa Brava.

Een jaar eerder waren we vanuit onze standplaats in Blanes per trein en fiets langs een camping gekomen die direct aan het strand gelegen is. Deze was gelegen in Santa Susanna. De gok was om op die camping een plaatsje te veroveren direct aan het strand. En dat is gelukt!

14 dagen slapen met het geruis van de zee, wakker worden en meteen in je (gratis) strandstoel, 14 dagen een colaatje pakken uit je eigen koelkast i.p.v. een duur terrasje pikken: Heerlijk! En dan 's-avonds flaneren over de boulevards van Santa Susanne en Malgrat del Mar: Heerlijk!

Omdat we (zoals we er nu over denken) toch wel een perfect vakantieplekje hebben gevonden, hebben we maar besloten om de caravan in de omgeving te stallen. Dat zorgde voor een lekker snelle terugreis. Dat konden we natuurlijk wel aan de Alfa GT overlaten.

Volgend jaar gaan we dus zeker terug naar de Costa Brava. Al is het maar om te gebruiken als uitvalbasis om Spanje verder te verkennen. Per slot van rekening moeten we als toekomstige pensionado's, zo langzamerhand op zoek naar een overwinteringsplekje

De Link naar Camping Bon Repos in Santa Suzanna

Scheiding Van Kerk En Staat

Onderstaand bericht wil ik u ook niet onthouden. Het onderschrijft maar weer eens een situatie die historisch zo gegroeid is en waar anno 2010 blijkbaar nog steeds over gediscussieerd moet worden. Mijn mening moge duidelijk zijn, gezien ook mijn blog van 19 juli

Scheiding Van Kerk En Staat

Moet de staat de kerken financieren? Het is geen vraag die bij de levensbeschouwelijke meerderheid in Vlaanderen, de ex-katholieken, heftige hartstochten losweekt. Het huidige stelsel van kerkfabrieken en bezoldiging van priesters door de staat is historisch gegroeid en veroorzaakt geen in het oog springende problemen die dringend om een ingreep vragen, zo vindt de pragmatisch-conservatieve doorsnee-Vlaming. Het zijn alleen liberale en linkse papenvreters van de oude stempel die er echt een prioriteit van maken, de financiële scheiding van kerk en staat te eisen. Eén van die donkerblauwe liberalen heeft ooit de VLD vaarwel gezegd en zich bij het VB aangesloten, waarvoor ze nu in de senaat zetelt: schoonheidskoningin (Miss België 1991) Anke Vandermeersch.

De overstap van VLD naar VB bracht wel een verandering van politieke cultuur met zich. Op de VLD-lijst beloofde Anke nog dat ze, indien verkozen, voor de camera uit de kleren zou gaan, maar dat feest ging niet door toen ze voor het VB haar volk ging vertegenwoordigen. Op één punt is ze nochtans een echte partijganger van Karel De Gucht gebleven.

Vanuit het niets verscheen op 8-8 van haar hand de column “Schaf kerkfinanciering af!” Senator Vandermeersch neemt van de CD&-V-, NVA- en VB-parlementsleden die na de recente kerkschandalen “de geestelijken van dit land een hart onder de riem [willen] steken d.m.v. een dankbetuiging in de Mariahal te Scherpenheuvel”. Zij vindt dat een impliciete “miskenning van [de] slachtoffers” van “zowel kindermisbruik als schuldig hulpverzuim door geestelijken”.

Vooral echter vindt zij die actie een zoveelste inbreuk op de “zogenaamde scheiding van kerk en staat in dit land”. Vandaar is het maar een kleine stap naar de kwestie van “de erkenning en financiering door de staat van de katholieke godsdienst”. Niet meer te rechtvaardigen, want “het aantal kerkgangers daalt gestaag, maar niet de financiering van de Kerk”. Zoals welbekend dateert die uit de tijd van de Franse bezetting, namelijk “als compensatie voor de nationalisering van de kerkgoederen”, maar inmiddels is het een “graaipotcultuur” geworden. De overheid zal haar schuld aan de kerk in twee eeuwen wel afbetaald hebben. Al is ze historisch begrijpelijk, vandaag “is de verdere erkenning en financiering van deze en andere godsdiensten zoals de islam een historische vergissing en een ondermijning van de al niet perfecte scheiding van Kerk en Staat”.

Daar vangen we een glimp op van dé reden waarom wel meer mensen die het goed menen met de Europese beschaving, recent op een radicale scheiding van kerk en staat zijn gaan aandringen: we gaan toch de islam niet financieren zeker? En vanuit het gelijkheidsbeginsel moeten we dan de geldkraan dichtdraaien voor alle religies en de institutionele faciliteiten voor religie in het algemeen beëindigen. Een vijftal jaar geleden dachten ondermeer Ayaan Hirsi Ali en Paul Cliteur in die richting: een soort staatsatheïsme met afschaffing van het confessionele onderwijs.

Merk echter op dat beide genoemde islamcritici en verklaarde atheïsten de jongste tijd veel milder geworden zijn in hun oordeel over het christendom, en dat in hun ogen een alarm jegens de islam niet automatisch ook voor andere religies moet gelden. Dienovereenkomstig hoor ik hen ook niet meer pleiten voor zo’n totale uitsluiting van religie uit het openbaar leven. Wel echter Anke: “Hoog tijd dus dat er een einde gesteld wordt aan de financiering van de bedienaren van erediensten in het algemeen.”

Het VB is een huis met meerdere levensbeschouwelijke kamers. Er zijn daar, zoals in de bredere Vlaamse samenleving, nogal wat mensen die een broertje dood hebben aan godsdienst en de Kerk, deels door de welbekende ontkerkelijking, deels omdat het nationalistisch vechtersmilieu genre Filip Dewinter temperamenteel weinig opheeft met wijwater en psalmen, deels ook door wrok teruggaand tot de repressietijd toen de Belgische Kerk haar Oostfronters deerlijk in de steek liet. Dan heb je de zogenaamde nieuwheidenen, een strekking waarvan je ook bij de N-VA aanhangers vindt, in een andere variant ook bij Groen! en SP.a, maar die in het VB enkele topfiguren telt: Wim Verreyken, Francis Van den Eynde, Peter Logghe, Hagen Goyvaerts.

Uit die twee antikerkelijke hoeken van het VB had men nog nooit een eis tot drooglegging van de kerk vernomen. Ook ex-katholieken begrijpen dat Vlaanderen niet volledig is zonder zijn abdijen en kathedralen. Bovendien hebben de levensbeschouwelijke fracties binnen het VB altijd de godsvrede (c’est le cas de le dire) in acht genomen. Bijvoorbeeld, een echt breekpunt had de vrijgeving van de euthanasie kunnen zijn. Het verbod op de “vrije” of “Romeinse” dood komt voort uit de christelijke stelling dat de mens niet autonoom is en de beslissing over zijn levenseinde aan God moet overlaten. Het VB heeft eensgezind voor de handhaving van dat verbod gestemd, terwijl sommige partijtenoren er zonder twijfel tegen waren. Dat komt mede doordat het geen concreet belang had, de VB-stemmen waren toch niet doorslaggevend; maar vooral door de zorg om de partij als instrument van de Vlaamse strijd geen schade toe te brengen. Eerst Vlaanderen onafhankelijk en van vreemde smetten vrij, daarna kunnen we de ethische kwesties uitvechten.

Dan heb je de VB-katholieken, de sociologische gewoontekatholieken zoals een Gerolf Annemans, maar ook een belangrijke (en, naar mijn indruk, groeiende) militante strekking. Hier denkt men meteen aan Alexandra Colen, maar er zijn nieuwe gezichten, zoals Tanguy Veys. Merkwaardig genoeg is het juist in deze hoek dat de stellingname van Anke Vandermeersch over de kerkfinanciering actieve steun zou kunnen krijgen, onder zekere voorwaarden. Militante christenen inspireren zich vooral op voorbeelden in de VS, waar de scheiding van kerk en staat strikt is, niet om de staat tegen de godsdienst maar om de godsdienst tegen de staat te beschermen. (Zo was kardinaal Danneels allicht nooit zo’n marionet van de Coburgs geworden als hij niet uit hun hand gegeten had.)

Daarom heeft Alexandra Colen eens gepleit tegen het burgerlijk huwelijk: voltrek een kerkelijk huwelijk en blijf voor de wet gewoon samenwonend. Er zijn genoeg landen waar het kerkelijk huwelijk door een bedienaar van een erkende religie meteen als wettelijk huwelijk geldt. Het is alleen in antiklerikale staten als Frankrijk en zijn klein broertje België dat de staat kerkelijke huwelijken niet erkent. Welnu, omgekeerd hoeven religieuze burgers ook het wettelijk huwelijk niet te erkennen.

Laat, in die filosofie, de kerken dus inderdaad maar zelfbedruipend worden en leven van de private giften van hun leden. Om dat in zijn context te plaatsen, moet men er wel bij zeggen dat private weldoenerij in de VS veel meer traditie heeft dan hier. Rijkaards financieren er bij leven of per testament cultuur en wetenschap, onderwijs en liefdadigheid, denk aan de Rockefeller Foundation, de Carnegie Endowment, of Bill Gates’ studiebeurzenprogramma. In België zou het geld dat die magnaten met hun bewezen visie en vaardigheden in hun eigen (weldoende en werkverschaffende) projecten gestopt hebben, natuurlijk door de fiscus weggegrist geweest zijn.

Anke Vandermeersch wil haar landgenoten zover krijgen, hun zielzorgers en gebedshuizen zelf te financieren in plaats van dit door de staat te doen. Daar valt veel voor te zeggen, maar om dat realistisch te maken, zou ze best haar liberale achtergrond en haar expertise als fiscaal jurist aanspreken om een revolutie in de hele geldhuishouding van dit land uit te denken.

Bron: The Brussels Journal

Muziek downloaden; illegaal of?

Muziek; een onmisbaar gegeven voor bijna iedereen.

Maar wat beluister je nou? Zetten we gewoon de radio aan op een station dat muziek uitzendt dat zo dicht mogelijk bij je eigen voorkeur ligt of vinden we dat toch te afwachtend en willen we zelf kiezen wat we willen horen?
De afgelopen 50 jaar heeft de muziekindustrie een boost gekregen. Met het ontstaan van de eerste (legale) commerciële radiostations in de USA en het kopiëren daarvan door Engelse (illegale) zeezenders is alles in een stroomversnelling gekomen. De toenmalig opgroeiende jeugd wilde het krakerige middengolf-geluid van hun favoriet vaker en helderder horen dus toog naar de platenzaak om voor een paar gulden het singeltje te kopen en vervolgens grijs te draaien.

---

Jarenlang, Decennia lang heeft de platenindustrie dit businessmodel gebruikt om miljarden te verdienen en in het verlengde daarvan natuurlijk de artiesten te verblijden met royalty's. Was er iets mis met dat model? Nee natuurlijk niet! Iedereen blij.
Maar toen kwam internet. En niet veel later werd het mogelijk om via internet muziek te verspreiden. Gratis en voor niets. Laat dat nou juist in een periode zijn dat de platenindustrie genoegzaam van een winterslaap genoot en zo'n 10 jaar het heeft aangezien hoe 'hun' handel op eenvoudige wijze door elke muziekliefhebber kon worden gedownload.
Ja en toen waren de rapen gaar, de spreekwoordelijke rapen dan natuurlijk. Elke eerzame burger werd meteen gepromoveerd tot crimineel. De platenbazen, met de artiesten in hun kielzog, hadden even niet het boekje 'elementaire economie' bij de hand en schreeuwden moord en brand.
Heren (en hier en daar een dame) van de platenindustrie en Dames en Heren artiesten. DE WERELD VERANDERT EN JULLIE MOETEN MEE VERANDEREN!
Hier is jullie businessmodel anno 2010:
Voor de platenindustrie heb ik een treurige mededeling: Je zag je omzet al minimaliseren de afgelopen jaren en het realistische nieuws is dat die omzet nooit meer zal groeien!
Voor de artiesten is er, gekoppeld aan realisme, hoop. De nieuwste technieken maken het mogelijk dat jullie de meest fantastische muziek kunnen blijven maken met technieken die je gewoon zelf kunt kopen. Wat tot een jaar of 5 6 geleden miljoenen kostte, en dus alleen via een platenlabel beschikbaar kon komen, is nu te koop voor (bijna) iedereen. Jullie daarmee geproduceerde meesterwerkjes wordt jullie PR-materiaal. Geef het gratis weg en doe er verder niet moeilijk over. Promoot zoveel mogelijk gratis download.
En nu komt het. Elke luisteraar wordt daarmee geïnteresseerd in wie jullie zijn en wat jullie doen en waar jullie spelen. Ja en dan willen diezelfde (nu weer eerzame) burgers jullie weleens in het eggie zien en kopen dus een kaartje voor jullie concerten.
Meer is het niet anno 2010 and beyond. Maar dat lijkt me toch zeker meer dan genoeg. Een goede artiest mag van mij, via z'n wereldtours, miljonair worden. Maar waarom moet een goede, fantastische artiest miljardair worden?
Niet nodig en in dit nieuwe realistische model is wederom iedereen happy (Een enkele klassieke platenbaas uitgezonderd)