Op glad ijs... ...of een scheve schaats?
Een helm op. Het meest verschrikkelijke wat ik vind op de Bianchi en zeker op de werkvloer. Blijkbaar is het allemaal nogal gevaarlijk tussen de wielen en de aardappelen. Heel terug thuis en aan de finish komen is natuurlijk het belangrijkst van al. Maar ik kan met een fiets rijden hé. Zeker buiten de koers, waar géén helmplicht heerst (in Nederland dan toch!). Bij bloedheet weer is het geen pretje onder zo'n kaasstolp te zitten en elegant is het al helemaal niet dergelijk pispotje. Als wielrenner wil je gelikt voor de dag komen en je bravoure niet laten vangen in een hondslelijk ding op je kop. Slechts in volle finales en in de bergen met snoeiharde afdalingen is het zéér verstandig wel een valhelm te gebruiken. Aankomst bergop slaat het nergens op en ga je er kapot onder. Je hart zou er van op de loop gaan als je kop verschroeit onder zo'n kookpan in een moordende inspanning. Wat is dan veilig?
Zo zal er altijd discussie zijn en is het daardoor in koers en binnen de grote organisatie waar ik mijn boterham verdien gewoon verplicht. Gelukkig mag je op training en in je vrije tijd zelf bepalen. Bijna 25 jaar geleden waren er geen (pot)helmen en ook geen haarnetjes tot aan verplichte brillen aan toe.
