Vakantie mei/juni 2011

Wat heeft u met onze zoon gedaan?

Daar schrik je dan toch van......

Het was omstreeks 1994 en ik was toen werkzaam op de 'Beschermde Praktijk Omgeving' (BPO) van Stichting BOVA, vestiging Breda. Zo'n BPO was een schakel in het leerlingwezen waarbij deelnemers aan een Informatica-opleiding 'beschermd' de overgang konden maken van theorie (op de Streekschool) naar de praktijk (het leerbedrijf. gedurende 3 a 5 maanden verbleven de deelnemers dan ca 2 1/2 dag per week in de BPO om te werken aan zo authentieke mogelijke praktijkopdrachten.

Midden in zo'n tranche, waarbij 3 a 4 groepen van ca. 20 deelnemers al roulerend de ruimte gebruikten werd er aangebeld en één van de deelnemers begeleidde (als onderdeel van z'n receptiedienst) een vader en moeder naar me toe, vergezeld van een redelijk timide ogende jongen van een jaartje of 18.

Laten we hem voor het gemak Anton noemen.

Dus ja, als kantoormanager van dienst heet je de ouders en Anton dan welkom en vraag je naar de reden van hun komst.

Nou, zeiden vader en moeder: We zijn eigenlijk ten einde raad wat Anton betreft. Hij heeft al zeker 4 scholen versleten en overal waar hij een paar maanden verblijft maakt hij het zo bent dat hij elke keer opnieuw van school wordt gestuurd. Hij spijbelt, Hij toont voortdurend een volledige desinteresse en het punt waarbij we de grip op deze jongen verliezen is eigenlijk al verstreken. En nu hebben we via via gehoord dat het opleidingssysteem dat hier gehanteerd wordt, misschien wel iets voor Anton zou kunnen zijn. Praktijkgericht en met opdrachten die herkenbaar zijn voor het beroep waarvoor je leert. En bovenal hebben we gehoord dat hier binnen een redelijk strak regiem gewerkt wordt.

Tsja, antwoordde ik; Fijn om te horen dat we via via positieve reacties krijgen maar... ervaring met een jongen zoals jullie je zoon beschrijven, hebben we eigenlijk niet. Maar, Anton, wat vind jij hiervan?

jsw

Nog steeds schuchter en redelijk obligaat antwoordde Anton dat hij het hier ook wel (weer eens) wilde proberen. Dat vond ik natuurlijk niet genoeg! Beste Anton, als je echt, ja echt geïnteresseerd bent in de opleidingen die wij hier aanbieden en het concept van leren -> praktijksimulatie -> beroepspraktijk en daarvoor ook echt gemotiveerd bent dan willen we je hier, onder strikte voorwaarden, wel een kans geven. Een van de belangrijkste voorwaarden is dat je zelfstandig werkt en dat wij als praktijkopleiders absoluut geen politieagent willen gaan spelen. "Het is jouw leven en het is jouw opleiding en jijzelf en niemand anders dan jezelf is verantwoordelijk voor de invulling daarvan, te beginnen met een goede beroepsopleiding"

Zo gezegd, zo gedaan en na een paar administratieve handelingen mocht Anton de volgende dag om 8.30 beginnen met z'n opleiding tot Applicatie Beheerder. Anton meldde zich netjes op tijd en zette zich, na introductie in de groep, aan z'n toebedeelde opdrachten.

Anton paste zich eigenlijk vrij snel aan aan de werkwijze en binnen de kortste keren was hij een volwaardig goed functionerend lid van de groep. Na een week dacht ik nog eens terug aan de beangstigende woorden van vader en moeder: "Zou deze jongen nou zo goed toneel kunnen spelen en misschien een dubbelleven leiden?" "Wanneer is het nieuwe eraf en vervalt Anton weer in z'n oude gedrag dat gaat zorgen voor z'n volgende misstap?

Wat wel opviel is dat hij trouw elke morgen al om 8.15 voor de deur stond te wachten om binnen te mogen. Z'n motivatie werd beter en beter zichtbaar.

Tot na een week of 3 de telefoon ging en moeder aan de lijn was. Ze viel met de deur in huis: "Meneer, wat heeft u met onze zoon gedaan?

Dat was schrikken want het leek of Anton nu blijkbaar in zijn thuissituatie volledig was doorgeslagen. Maar voor ik verder kon vragen ging moeder verder: "We herkennen Anton niet meer terug, Hij komt meteen na z'n 'werkdag' bij jullie naar huis, hij gaat naar z'n kamer om te studeren, hij praat met ons over zijn opleiding en hij heeft weer lol in het leven"

Die berichten van moeder stemden mij wel heel erg vrolijk. Anton heeft z'n opleiding met glans afgemaakt en is dus in het bezit van een MBO-ICT-diploma. Helaas ben ik hem daarna uit het zicht verloren maar ik vertrouw erop dat hij nu, misschien wel als ICT manager bij een ICT-bedrijf, iets heel moois van z'n (werkzame) leven heeft gemaakt.

Anton is een fictieve naam maar mocht de echte 'Anton' zich in dit verhaal herkennen dan is hij natuurlijk van harte uitgenodigd om contact met me op te nemen en te vertellen wat er van hem geworden is.

NB: Anton werd destijds mede begeleid door mijn toenmalige en ook nu nog huidige collega Hans Blankendaal.