Vakantie mei/juni 2011

AO in 1 avond

Hoe snel ontwikkel je een nieuwe opleiding?

In deze cyclus over 25 jaar mbo ict onderwijs heb ik u al een aantal malen verteld over het ontstaan van een compleet nieuwe set ICT-opleidingen.

ECABO-collega Hans Blankendaal en ik mochten zo rond de eeuwwisseling, in opdracht van de Risseeuw Taskforce, de kar trekken om de toenmalige ICT opleidingen om te vormen naar een transparante en compacte set modern en competentiegericht geheel.

Oeps; 1 vergeten

Al bij al heeft dat traject wel minimaal een jaar in beslag genomen maar soms moesten zaken ook snel geconcretiseerd worden. Nadat alle opleidingen zoals de ICT beheerder, de Netwerkbeheerder en de Medewerker beheer ICT tot op de laatste punt en komma waren beschreven kwamen we tot de conclusie dat we heel snel ook nog de opleiding tot Applicatie ontwikkelaar af moesten ronden.

Nou is snel in onderwijsland een relatief begrip maar in dit geval moest er de volgende morgen een 'definitief' concept  voorgelegd worden aan de stuurgroep mbo Taskforce ICT. Dus dan maar een avondmaaltijd besteld en de beveiligingsdienst gebeld dat het pand niet op het gebruikelijke tijdstip afgesloten mocht worden.

Om ca. 21.00 diezelfde avond 'stond' de nieuwe opleiding Applicatie ontwikkelaar er en de volgende dag werd het concept in grote lijnen goedgekeurd door de verantwoordelijke stuurgroep.

Conclusie: Soms, helaas heel soms, kan het snel gaan in onderwijsland.

Mijn mooiste (?) voetbalmoment

Dit had mijn mooiste voetbaldag moeten worden

We schrijven april 1971. Mijn laatste jaar in de A-jeugd van voetbalclub S.C. Kruisland. Als klein dorps clubje hadden we het eindelijk voor elkaar. Een generatie best goede voetballers die een heel seizoen best goed samen speelden en meer dan de nodige puntjes haalden.

En dan naar de beslissende wedstrijd in Stampersgat tegen de Schutters. Nou die Schutters stonden die dag zeker niet te schutteren. 'Wij' hadden aan een gelijkspel genoeg om kampioen te worden maar dat verliep dus niet geheel volgens plan. In no time stonden we met 2-0 achter dus het werd een hele opgave om toch nog dat puntje te pakken en sinds tientallen jaren weer eens een A-team van het pietluttige Kruisland kampioen te maken.

Uw verslaggever was, ook in die tijd maar een beperkte voetballer maar onze absolute ster Marijn Valkenburg zorgde ervoor dat we allemaal een stuk beter acteerden dan dat we werkelijk in onze mars hadden.

Publicatie uit het 'Pompke", toenmalig weekblad van Kruisland.

In die nachtmerries van mij vergelijk ik die wedstrijd voor het gemak altijd maar met de Oranje-finale in 1974: De hele tweede helft waren we beter, veel beter maar meer dan de aansluitingstreffer wilde niet vallen.

Tot die laatste minuut: Natuurlijk weer een wervelende actie van Marijn die een perfecte voorzet gaf. Ik stond op niet meer dan 1 meter van de doellijn en de beste kopper van ons team, Ton Hagen stond pal achter me. Met z'n tweeën, totaal ongedekt, hadden we dus de kans van ons leven om kampioen te worden. Op het veld is me dat overigens nooit gelukt. Nou heb ik niet echt veel voetbalkwaliteiten maar koppen is toch wel één van m'n zwakste competenties. Zoals de verslaggever weergeeft kop ik rakelings over. Als ik het me goed herinner moet dat nog een hele prestatie zijn geweest om van zo dichtbij toch nog over te koppen. Als ik het overgelaten had aan mijn ploeggenoot was het een 100% goal geweest.

Dus: Geen kampioen en enkele decennia later word ik er nog wel eens wakker van, badend in het zweet.

Onderstaand mijn teamgenoten uit dat jaar 1970-1971:

C. Wezenbeek (Christ?)
W. de Groen (Wim?)
K. Ruyten (Kees)
R. Luyks (Rini)
P. van Loon (?)
P. Rademakers (Peter)
W. Lauwrijssen (Willie)
J. de Groen (Jan?)
K. de Groen (Kees)
M. Valkenburg (Marijn en even René)
T. Hagen (ton)
R. v.d. Bergh (Rini?)
K. Vergouwen (Kees?)
N. Loos (Noud, mijn neef)
Voetballen zullen we samen wel niet meer kunnen maar erover praten des te meer. Dus als jullie je geroepen voelen om te reageren.... Graag!

Update oktober 2011:

Inmiddels heeft de eerste teamgenoot zich gemeld. Maar dit is nog te weinig voor een reünie.

Wat heeft u met onze zoon gedaan?

Daar schrik je dan toch van......

Het was omstreeks 1994 en ik was toen werkzaam op de 'Beschermde Praktijk Omgeving' (BPO) van Stichting BOVA, vestiging Breda. Zo'n BPO was een schakel in het leerlingwezen waarbij deelnemers aan een Informatica-opleiding 'beschermd' de overgang konden maken van theorie (op de Streekschool) naar de praktijk (het leerbedrijf. gedurende 3 a 5 maanden verbleven de deelnemers dan ca 2 1/2 dag per week in de BPO om te werken aan zo authentieke mogelijke praktijkopdrachten.

Midden in zo'n tranche, waarbij 3 a 4 groepen van ca. 20 deelnemers al roulerend de ruimte gebruikten werd er aangebeld en één van de deelnemers begeleidde (als onderdeel van z'n receptiedienst) een vader en moeder naar me toe, vergezeld van een redelijk timide ogende jongen van een jaartje of 18.

Laten we hem voor het gemak Anton noemen.

Dus ja, als kantoormanager van dienst heet je de ouders en Anton dan welkom en vraag je naar de reden van hun komst.

Nou, zeiden vader en moeder: We zijn eigenlijk ten einde raad wat Anton betreft. Hij heeft al zeker 4 scholen versleten en overal waar hij een paar maanden verblijft maakt hij het zo bont dat hij elke keer opnieuw van school wordt gestuurd. Hij spijbelt, Hij toont voortdurend een volledige desinteresse en het punt waarbij we de grip op deze jongen verliezen is eigenlijk al verstreken. En nu hebben we via via gehoord dat het opleidingssysteem dat hier gehanteerd wordt, misschien wel iets voor Anton zou kunnen zijn. Praktijkgericht en met opdrachten die herkenbaar zijn voor het beroep waarvoor je leert. En bovenal hebben we gehoord dat hier binnen een redelijk strak regiem gewerkt wordt.

Tsja, antwoordde ik; Fijn om te horen dat we via via positieve reacties krijgen maar... ervaring met een jongen zoals jullie je zoon beschrijven, hebben we eigenlijk niet. Maar, Anton, wat vind jij hiervan?

jsw

Nog steeds schuchter en redelijk obligaat antwoordde Anton dat hij het hier ook wel (weer eens) wilde proberen. Dat vond ik natuurlijk niet genoeg! Beste Anton, als je echt, ja echt geïnteresseerd bent in de opleidingen die wij hier aanbieden en het concept van leren -> praktijksimulatie -> beroepspraktijk en daarvoor ook echt gemotiveerd bent dan willen we je hier, onder strikte voorwaarden, wel een kans geven. Een van de belangrijkste voorwaarden is dat je zelfstandig werkt en dat wij als praktijkopleiders absoluut geen politieagent willen gaan spelen. "Het is jouw leven en het is jouw opleiding en jijzelf en niemand anders dan jezelf is verantwoordelijk voor de invulling daarvan, te beginnen met een goede beroepsopleiding"

Zo gezegd, zo gedaan en na een paar administratieve handelingen mocht Anton de volgende dag om 8.30 beginnen met z'n opleiding tot Applicatie Beheerder. Anton meldde zich netjes op tijd en zette zich, na introductie in de groep, aan z'n toebedeelde opdrachten.

Anton paste zich eigenlijk vrij snel aan aan de werkwijze en binnen de kortste keren was hij een volwaardig goed functionerend lid van de groep. Na een week dacht ik nog eens terug aan de beangstigende woorden van vader en moeder: "Zou deze jongen nou zo goed toneel kunnen spelen en misschien een dubbelleven leiden?" "Wanneer is het nieuwe eraf en vervalt Anton weer in z'n oude gedrag dat gaat zorgen voor z'n volgende misstap?

Wat wel opviel is dat hij trouw elke morgen al om 8.15 voor de deur stond te wachten om binnen te mogen. Z'n motivatie werd beter en beter zichtbaar.

Tot na een week of 3 de telefoon ging en moeder aan de lijn was. Ze viel met de deur in huis: "Meneer, wat heeft u met onze zoon gedaan?

Dat was schrikken want het leek of Anton nu blijkbaar in zijn thuissituatie volledig was doorgeslagen. Maar voor ik verder kon vragen ging moeder verder: "We herkennen Anton niet meer terug, Hij komt meteen na z'n 'werkdag' bij jullie naar huis, hij gaat naar z'n kamer om te studeren, hij praat met ons over zijn opleiding en hij heeft weer lol in het leven"

Die berichten van moeder stemden mij wel heel erg vrolijk. Anton heeft z'n opleiding met glans afgemaakt en is dus in het bezit van een MBO-ICT-diploma. Helaas ben ik hem daarna uit het zicht verloren maar ik vertrouw erop dat hij nu, misschien wel als ICT manager bij een ICT-bedrijf, iets heel moois van z'n (werkzame) leven heeft gemaakt.

Anton is een fictieve naam maar mocht de echte 'Anton' zich in dit verhaal herkennen dan is hij natuurlijk van harte uitgenodigd om contact met me op te nemen en te vertellen wat er van hem geworden is.

NB: Anton werd destijds mede begeleid door mijn toenmalige en ook nu nog huidige collega Hans Blankendaal.