AO in 1 avond

Hoe snel ontwikkel je een nieuwe opleiding?

In deze cyclus over 25 jaar mbo ict onderwijs heb ik u al een aantal malen verteld over het ontstaan van een compleet nieuwe set ICT-opleidingen.

ECABO-collega Hans Blankendaal en ik mochten zo rond de eeuwwisseling, in opdracht van de Risseeuw Taskforce, de kar trekken om de toenmalige ICT opleidingen om te vormen naar een transparante en compacte set modern en competentiegericht geheel.

Oeps; 1 vergeten

Al bij al heeft dat traject wel minimaal een jaar in beslag genomen maar soms moesten zaken ook snel geconcretiseerd worden. Nadat alle opleidingen zoals de ICT beheerder, de Netwerkbeheerder en de Medewerker beheer ICT tot op de laatste punt en komma waren beschreven kwamen we tot de conclusie dat we heel snel ook nog de opleiding tot Applicatie ontwikkelaar af moesten ronden.

Nou is snel in onderwijsland een relatief begrip maar in dit geval moest er de volgende morgen een 'definitief' concept  voorgelegd worden aan de stuurgroep mbo Taskforce ICT. Dus dan maar een avondmaaltijd besteld en de beveiligingsdienst gebeld dat het pand niet op het gebruikelijke tijdstip afgesloten mocht worden.

Om ca. 21.00 diezelfde avond 'stond' de nieuwe opleiding Applicatie ontwikkelaar er en de volgende dag werd het concept in grote lijnen goedgekeurd door de verantwoordelijke stuurgroep.

Conclusie: Soms, helaas heel soms, kan het snel gaan in onderwijsland.

Mijn mooiste (?) voetbalmoment

Dit had mijn mooiste voetbaldag moeten worden

We schrijven april 1971. Mijn laatste jaar in de A-jeugd van voetbalclub S.C. Kruisland. Als klein dorps clubje hadden we het eindelijk voor elkaar. Een generatie best goede voetballers die een heel seizoen best goed samen speelden en meer dan de nodige puntjes haalden.

En dan naar de beslissende wedstrijd in Stampersgat tegen de Schutters. Nou die Schutters stonden die dag zeker niet te schutteren. 'Wij' hadden aan een gelijkspel genoeg om kampioen te worden maar dat verliep dus niet geheel volgens plan. In no time stonden we met 2-0 achter dus het werd een hele opgave om toch nog dat puntje te pakken en sinds tientallen jaren weer eens een A-team van het pietluttige Kruisland kampioen te maken.

Uw verslaggever was, ook in die tijd maar een beperkte voetballer maar onze absolute ster Marijn Valkenburg zorgde ervoor dat we allemaal een stuk beter acteerden dan dat we werkelijk in onze mars hadden.

Publicatie uit het 'Pompke", toenmalig weekblad van Kruisland.

In die nachtmerries van mij vergelijk ik die wedstrijd voor het gemak altijd maar met de Oranje-finale in 1974: De hele tweede helft waren we beter, veel beter maar meer dan de aansluitingstreffer wilde niet vallen.

Tot die laatste minuut: Natuurlijk weer een wervelende actie van Marijn die een perfecte voorzet gaf. Ik stond op niet meer dan 1 meter van de doellijn en de beste kopper van ons team, Ton Hagen stond pal achter me. Met z'n tweeën, totaal ongedekt, hadden we dus de kans van ons leven om kampioen te worden. Op het veld is me dat overigens nooit gelukt. Nou heb ik niet echt veel voetbalkwaliteiten maar koppen is toch wel één van m'n zwakste competenties. Zoals de verslaggever weergeeft kop ik rakelings over. Als ik het me goed herinner moet dat nog een hele prestatie zijn geweest om van zo dichtbij toch nog over te koppen. Als ik het overgelaten had aan mijn ploeggenoot was het een 100% goal geweest.

Dus: Geen kampioen en enkele decennia later word ik er nog wel eens wakker van, badend in het zweet.

Onderstaand mijn teamgenoten uit dat jaar 1970-1971:

C. Wezenbeek (Christ?)
W. de Groen (Wim?)
K. Ruyten (Kees)
R. Luyks (Rini)
P. van Loon (?)
P. Rademakers (Peter)
W. Lauwrijssen (Willie)
J. de Groen (Jan?)
K. de Groen (Kees)
M. Valkenburg (Marijn en even René)
T. Hagen (ton)
R. v.d. Bergh (Rini?)
K. Vergouwen (Kees?)
N. Loos (Noud, mijn neef)
Voetballen zullen we samen wel niet meer kunnen maar erover praten des te meer. Dus als jullie je geroepen voelen om te reageren.... Graag!

Update oktober 2011:

Inmiddels heeft de eerste teamgenoot zich gemeld. Maar dit is nog te weinig voor een reünie.